(ja sorry, ben wat laat met het maken van dit reisverslag :-), datum moet 1 maart zijn)
Ik was zonder ernstige verstoringen van de interne voedselomloop uit India weg gekomen maar in Thailand toch de eerste 3 dagen voornamelijk afvalwaterlozing ipv grof vuil, zal ik maar zeggen. Hoeft niet perse aan het Indiase eten hebben gelegen, zoiets kan ook komen door een plotselinge overgang van kou naar warm. En door de hitte dronk ik de eerste dagen meer dan dat ik at. Maar goed, beetje interne trubbel..
Tot ik bij Phon op de massagetafel lag. Spreek uit als P-h en niet als f en blazen bij de Ph. Phhhon. Vanaf de Pattaya Klang de Soi Bukao in, 2e massagetent aan de rechterkant. Vragen naar Phhhon. Terwijl ze met mijn linkerkuit bezig was, zag ze dat ik even over mijn maag wreef. Of ik daar ook last had? Dan zou ze die ook wel even masseren. Even later ging ze met haar volle gewicht in mijn rechterzij hangen en toen proberen om de andere kant te bereiken. Het bleef nog effe onduidelijk of die andere kant mijn ruggegraat of mijn linkerzij moest worden, maaar gelukkig werd het mijn linkerzij hoewel ze volgens mij rakelings langs mijn ruggegraat af ging. En nog eens van de andere kant. Kan toeval zijn maar de volgende dag werkte alles weer perfect.
Nou, Noi liet het de vorige keer in de laatste week afweten als gids/vertaler/etenbesteller/etc. Dus ik moest op zoek naar iemand anders. Mo lag voor de hand. Zoals gewoonlijk nam ze niet op. ..sms.. Ah, vrijwel direct antwoord. "Who are you?" zoals gewoonlijk met Mo. Ging deze keer nou iets sneller dan anders na het noemen van Noi, zus Nok en Buriram. Effe later had ik het adres van de bar waar ze werkte. Ergens in Naklua, redelijk uit de richting van het centrum, maar goed, ken die buurt ook al een beetje. En eerlijk gezegd bevalt het hier een stuk beter. Aanzienlijk rustiger, betere muziek en een straat waar voornamelijk Duitsers komen. De schnitzel met frites was inderdaad van Duits formaat en prima kwaliteit. Pin - de dochter van de bazin - gecharterd als nieuwe gids.
Deze keer wil ik wel eens wat van de natuur zien en er is een waterval niet al te ver weg. Uurtje of 2 rijden schat ik maar met openbaar vervoer niet te bereiken. We hebben een prive-chauffeur nodig. Ma wist wel iemand. Kost het? 2500 Baht voor een hele dag, lijkt me redelijk. Maar die dames lopen hier allemaal op slippers dus we gaan eerst maar eens fatsoenlijke schoenen voor Pin kopen want er zal behoorlijk geklommen moeten worden. Kosten: 400 Baht, ach ja, 10 euro meer of minder... Via internet de route geprint zodat ik bij benadering weet waar we zijn moeten want wegwijzers is hier ook niet alles en Thai zelf komen ook vrijwel nergens. Dat bleek. Behalve dat die vent de oren van onze kop kletste (in het Thais) zat ie ook voor geen meter op te letten. Toen we er bijna waren miste hij de afslag. Ik aandringen dat ie zou keren maar nee, vent wist het beter. Uiteindelijk stopte hij bij een paar mensen om de weg te vragen en jawel, die wezen hem gewoon rechtdoor. Natuurlijk, daar was er ook 1 maar die was veel te ver weg. Vent behoorlijk pissig toen ik perse om wilde draaien. Afijn, we keren, 100 m verderop bord: Khao Chamao Waterfall - > 16 km.
We hebben het uiteindelijk gevonden. De chauffeur bleef beneden wachten. Toen ik hem 200 Baht voor eten en drinken gaf was de boze bui weer zo over. Wel lachen, die restaurantjes daar. Iedere keer dat ze zagen dat er iemand vanaf de parkeerplaats hun kant uitkwam, toch zeker een meter of 80 lopen nog, kwam er van ieder restaurant een vrouw naar buiten die aan een stuk door begon te roepen wat ze allemaal verkochten. En maar ratelen. Marktvrouwen zijn er niks bij.
De waterval was inderdaad een fikse klim. Met tussenpozen had je dan een uitzicht- cq rustpunt. Op 2/3 van de klim hield Pin het echter voor gezien en zijn we terug gegaan. Onder nog eens op het bord gekeken, zou het volgende rustpunt nou net een brede waterval zijn maar dat was toch inderdaad nog een fors stuk klimmen geweest. Afijn, ik heb wat fotootjes geschoten.
De legpuzzels die ik eigenlijk bij me had voor het weeshuis in Buriram heb ik bij de hotelbaas achtergelaten. Ik ben niet in Buriam geweest en Geert komt regelmatig in het weeshuis in Chiang Mai, http://www.hilltribechildrenasia.com/ . Hij was er in elk geval ook blij mee. Zat ik alleen nog met al die poppetjes die ik van Ron Hendrikx van de C1000 in Brouwhuis heb gehad, die moest ik de laatste dag in Delhi nog kwijt zien te raken.
Delhi
De dag van aankomst was alles weer typisch India. Het begon al bij de douane. Ai, ik had een double-entry visum en dat had douane-meneer blijkbaar nog nooit gezien. Bladeren door het paspoort, op computertje kijken, nog es bladeren, links kijken naar mogelijke hulp, rechts kijken. Helaas, schijnbaar niemand te zien die kon helpen. Nog maar eens bladeren in paspoort, zuchten, links kijken, ... Afijn, dat een keer of 10. Uiteindelijk na een minuut of 20 kreeg ik toch maar een stempel en mocht ik er eindelijk door. Vervolgens een taxichauffeur die de weg niet weet, gelukkig weet ikzelf het laatste stuk. Een hotelkamer die niet meer is schoongemaakt sinds het hotel 3 eeuwen geleden gebouwd werd. Een restaurant wat adverteert met het beste Chinese eten in de stad. 't is 5 u 's middags. Ik wil naar binnen maar meneer zegt dat hij pas om 6 u opengaat. Ik kom om 6 u terug en dan blijkt hij echter alleen Indiaas eten te kunnen serveren. Waarop ik acuut weer opstap om elders dan maar Indiaas eten te nemen. En van de 3 pinautomaten werkt er niet 1. Gelukkig hoef ik hier nog maar 1 dag te zijn. Maar dat werd achteraf 1 van de mooiste dagen:
's ochtends eerst even op jacht naar lakens. ik heb hier de vorige keer een winkel gezien die (Indiase) beddelakens verkoopt. Winkel gevonden maar helaas, het patroon wat ik nou net mooi vind had ie alleen in 1-persoons. Dan maar naar de buurman die een soort winkel van Sinkel in stoffen heeft. Alles ligt op een berg door elkaar en ja, onderuit die berg kon hij ook lakens tevoorschijn toveren. Niet echt wat ik zocht maar alla, kan ermee door. Op de terugweg zie ik een mevrouw sjaals bekijken in een winkeltje van 1,5 m breed. (echt, breder was het niet). Even naar binnen gekeken, hmmm, toch behoorlijk diep, wanden 3 m hoog en helemaal vol gestapeld met stoffen. Toch maar es naar binnen. Ja, bedsheets hadden ze ook. Stuk mooier dan wat ik net gekocht had (natuurlijk), dus ik koop er nog maar 2 bij.
Een jaar of 3 geleden. We kwamen met de jeep met Roop Singh terug uit de woestijn. 's avonds moesten we naar een of ander feest en moest ik er netjes uitzien. dus ik wilde graag mijn groene bloes nog gestreken hebben. Onderweg van Mona Lisa naar de tempel kom je vlakbij de tempel op de hoek een wasserij tegen. De man die er werkt is doofstom. Hij maakte duidelijk dat hij het erg druk had en ik probeerde uit te leggen dat ik die bloes echt nodig had, alleen strijken. Nou, vooruit dan. Kon hem 's avonds ophalen. Volgende dag weer even langsgelopen en zijn vrouw gevraagd of zij de goeie man even om kon laten kijken want hij staat vaak met zijn rug naar de straat te werken. Ik heb hem nog eens vriendelijk bedankt voor het strijken van mijn bloes: handen gevouwen, buiging, bloese tussen duim en wijswinger, andere duim omhoog, nog eens die buiging. Zo gemakkelijk maak je vrienden. Sindsdien brengen we uiteraard altijd onze was daarheen en ook al heb ik geen was, loop ik altijd even langs voor een 'praatje'. hij heeft ook 2 dwergpapegaaien en toen ik een keer 'vertelde'dat ik ook vogels heb gehad moest ik meteen chai komen drinken.
Dit jaar toen we de was brachten, had hij ook wat sieraden liggen om te verkopen. Ja, dat was voor alle bruiloften, het was net hoogseizoen en vanavond moest hijzelf ook naar een bruiloft. Dat trof, ik had net een originele uitnodiging van Bunty gekregen dus die liet ik hem zien: dat wij vanavond ook naar een bruiloft moesten. Ach, om zijn dag goed te maken koop ik 2 sets sieraden. uiteraard veel te duur maar dan heeft hij ook eens een goeie dag. Aangezien ik er niks mee kan had ik die al aan Sukant beloofd. Weer terug naar nu, Delhi.
Ik moet toch ruim meer dan 100 poppetjes hebben gehad maar in no time waren ze weg. Manu en Sukant zagen dat ik naar de laatste paar moest zoeken, dus die begonnen al te roepen na de laatste: "finished". Maar ik had nog pakkembeet 150 ballonnen. En die kinderen bleven maar komen. Op een gegeven moment begon Sukant mijn rugzak "The magic bag" te noemen. Maar ja, kwam toch een eind aan.
Toen wilden we nog wel even een blokje om lopen. een groot deel van de jeugd liep even gezellig mee. :-)
Weer terug mochten de nichtjes mee naar binnen maar ging daarna de poort dicht. konden we eindelijk rustig aan het bier, in India hebben ze de eigenaardige gewoonte om voor het eten aan het bier te gaan ipv erna. afijn, 's lands wijs 's lands eer. O wacht, ik had nog een mooi sjaaltje uit Thailand:
Ik was zonder ernstige verstoringen van de interne voedselomloop uit India weg gekomen maar in Thailand toch de eerste 3 dagen voornamelijk afvalwaterlozing ipv grof vuil, zal ik maar zeggen. Hoeft niet perse aan het Indiase eten hebben gelegen, zoiets kan ook komen door een plotselinge overgang van kou naar warm. En door de hitte dronk ik de eerste dagen meer dan dat ik at. Maar goed, beetje interne trubbel..
Tot ik bij Phon op de massagetafel lag. Spreek uit als P-h en niet als f en blazen bij de Ph. Phhhon. Vanaf de Pattaya Klang de Soi Bukao in, 2e massagetent aan de rechterkant. Vragen naar Phhhon. Terwijl ze met mijn linkerkuit bezig was, zag ze dat ik even over mijn maag wreef. Of ik daar ook last had? Dan zou ze die ook wel even masseren. Even later ging ze met haar volle gewicht in mijn rechterzij hangen en toen proberen om de andere kant te bereiken. Het bleef nog effe onduidelijk of die andere kant mijn ruggegraat of mijn linkerzij moest worden, maaar gelukkig werd het mijn linkerzij hoewel ze volgens mij rakelings langs mijn ruggegraat af ging. En nog eens van de andere kant. Kan toeval zijn maar de volgende dag werkte alles weer perfect.
Nou, Noi liet het de vorige keer in de laatste week afweten als gids/vertaler/etenbesteller/etc. Dus ik moest op zoek naar iemand anders. Mo lag voor de hand. Zoals gewoonlijk nam ze niet op. ..sms.. Ah, vrijwel direct antwoord. "Who are you?" zoals gewoonlijk met Mo. Ging deze keer nou iets sneller dan anders na het noemen van Noi, zus Nok en Buriram. Effe later had ik het adres van de bar waar ze werkte. Ergens in Naklua, redelijk uit de richting van het centrum, maar goed, ken die buurt ook al een beetje. En eerlijk gezegd bevalt het hier een stuk beter. Aanzienlijk rustiger, betere muziek en een straat waar voornamelijk Duitsers komen. De schnitzel met frites was inderdaad van Duits formaat en prima kwaliteit. Pin - de dochter van de bazin - gecharterd als nieuwe gids.
Deze keer wil ik wel eens wat van de natuur zien en er is een waterval niet al te ver weg. Uurtje of 2 rijden schat ik maar met openbaar vervoer niet te bereiken. We hebben een prive-chauffeur nodig. Ma wist wel iemand. Kost het? 2500 Baht voor een hele dag, lijkt me redelijk. Maar die dames lopen hier allemaal op slippers dus we gaan eerst maar eens fatsoenlijke schoenen voor Pin kopen want er zal behoorlijk geklommen moeten worden. Kosten: 400 Baht, ach ja, 10 euro meer of minder... Via internet de route geprint zodat ik bij benadering weet waar we zijn moeten want wegwijzers is hier ook niet alles en Thai zelf komen ook vrijwel nergens. Dat bleek. Behalve dat die vent de oren van onze kop kletste (in het Thais) zat ie ook voor geen meter op te letten. Toen we er bijna waren miste hij de afslag. Ik aandringen dat ie zou keren maar nee, vent wist het beter. Uiteindelijk stopte hij bij een paar mensen om de weg te vragen en jawel, die wezen hem gewoon rechtdoor. Natuurlijk, daar was er ook 1 maar die was veel te ver weg. Vent behoorlijk pissig toen ik perse om wilde draaien. Afijn, we keren, 100 m verderop bord: Khao Chamao Waterfall - > 16 km.
We hebben het uiteindelijk gevonden. De chauffeur bleef beneden wachten. Toen ik hem 200 Baht voor eten en drinken gaf was de boze bui weer zo over. Wel lachen, die restaurantjes daar. Iedere keer dat ze zagen dat er iemand vanaf de parkeerplaats hun kant uitkwam, toch zeker een meter of 80 lopen nog, kwam er van ieder restaurant een vrouw naar buiten die aan een stuk door begon te roepen wat ze allemaal verkochten. En maar ratelen. Marktvrouwen zijn er niks bij.
De waterval was inderdaad een fikse klim. Met tussenpozen had je dan een uitzicht- cq rustpunt. Op 2/3 van de klim hield Pin het echter voor gezien en zijn we terug gegaan. Onder nog eens op het bord gekeken, zou het volgende rustpunt nou net een brede waterval zijn maar dat was toch inderdaad nog een fors stuk klimmen geweest. Afijn, ik heb wat fotootjes geschoten.
De legpuzzels die ik eigenlijk bij me had voor het weeshuis in Buriram heb ik bij de hotelbaas achtergelaten. Ik ben niet in Buriam geweest en Geert komt regelmatig in het weeshuis in Chiang Mai, http://www.hilltribechildrenasia.com/ . Hij was er in elk geval ook blij mee. Zat ik alleen nog met al die poppetjes die ik van Ron Hendrikx van de C1000 in Brouwhuis heb gehad, die moest ik de laatste dag in Delhi nog kwijt zien te raken.
Delhi
De dag van aankomst was alles weer typisch India. Het begon al bij de douane. Ai, ik had een double-entry visum en dat had douane-meneer blijkbaar nog nooit gezien. Bladeren door het paspoort, op computertje kijken, nog es bladeren, links kijken naar mogelijke hulp, rechts kijken. Helaas, schijnbaar niemand te zien die kon helpen. Nog maar eens bladeren in paspoort, zuchten, links kijken, ... Afijn, dat een keer of 10. Uiteindelijk na een minuut of 20 kreeg ik toch maar een stempel en mocht ik er eindelijk door. Vervolgens een taxichauffeur die de weg niet weet, gelukkig weet ikzelf het laatste stuk. Een hotelkamer die niet meer is schoongemaakt sinds het hotel 3 eeuwen geleden gebouwd werd. Een restaurant wat adverteert met het beste Chinese eten in de stad. 't is 5 u 's middags. Ik wil naar binnen maar meneer zegt dat hij pas om 6 u opengaat. Ik kom om 6 u terug en dan blijkt hij echter alleen Indiaas eten te kunnen serveren. Waarop ik acuut weer opstap om elders dan maar Indiaas eten te nemen. En van de 3 pinautomaten werkt er niet 1. Gelukkig hoef ik hier nog maar 1 dag te zijn. Maar dat werd achteraf 1 van de mooiste dagen:
's ochtends eerst even op jacht naar lakens. ik heb hier de vorige keer een winkel gezien die (Indiase) beddelakens verkoopt. Winkel gevonden maar helaas, het patroon wat ik nou net mooi vind had ie alleen in 1-persoons. Dan maar naar de buurman die een soort winkel van Sinkel in stoffen heeft. Alles ligt op een berg door elkaar en ja, onderuit die berg kon hij ook lakens tevoorschijn toveren. Niet echt wat ik zocht maar alla, kan ermee door. Op de terugweg zie ik een mevrouw sjaals bekijken in een winkeltje van 1,5 m breed. (echt, breder was het niet). Even naar binnen gekeken, hmmm, toch behoorlijk diep, wanden 3 m hoog en helemaal vol gestapeld met stoffen. Toch maar es naar binnen. Ja, bedsheets hadden ze ook. Stuk mooier dan wat ik net gekocht had (natuurlijk), dus ik koop er nog maar 2 bij.
Zo, vlug terug naar het hotel want Manu had al gebeld want die had me al verwacht. Hup, alle poppetjes in mijn kleine rugzak gepropt en op naar de metro. Manu is ondertussen door omstandigheden verhuisd en wacht me op bij de Chattarpur tempel. Daar aangekomen belt Lidia, die net aankomt op het vliegveld. Even overlegd en Lidia neemt de taxi naar het metrostation hier. aiaiai... taxichauffeur wist de weg niet. En na weet ik hoeveel telefoontjes om de weg uit te leggen deed zijn mobieltje het ook niet meer natuurlijk. Wat een ritje van 15 minuten had moeten zijn duurde 1 1/2 uur. This is India.
Hehe, eindelijk laat in de middag komen we bij het huis van Manu en Sukant aan. Het laatste stukje moeten we lopen omdat daar de auto niet kan komen en aangezien de scholen al uit zijn hebben we bekijks genoeg. We zitten zeer duidelijk weer eens in een buurt waar nooit buitenlanders komen. Eerst even wat bijgepraat met Manu en Sukant. O, hier moet ik even terugflitsen naar Udaipur:
Hehe, eindelijk laat in de middag komen we bij het huis van Manu en Sukant aan. Het laatste stukje moeten we lopen omdat daar de auto niet kan komen en aangezien de scholen al uit zijn hebben we bekijks genoeg. We zitten zeer duidelijk weer eens in een buurt waar nooit buitenlanders komen. Eerst even wat bijgepraat met Manu en Sukant. O, hier moet ik even terugflitsen naar Udaipur:
Dit jaar toen we de was brachten, had hij ook wat sieraden liggen om te verkopen. Ja, dat was voor alle bruiloften, het was net hoogseizoen en vanavond moest hijzelf ook naar een bruiloft. Dat trof, ik had net een originele uitnodiging van Bunty gekregen dus die liet ik hem zien: dat wij vanavond ook naar een bruiloft moesten. Ach, om zijn dag goed te maken koop ik 2 sets sieraden. uiteraard veel te duur maar dan heeft hij ook eens een goeie dag. Aangezien ik er niks mee kan had ik die al aan Sukant beloofd. Weer terug naar nu, Delhi.
The Magic Bag
Die sieraden zaten ondertussen helemaal onderin mijn - kleine - rugzak, dus duurde even voor ik die gevonden had. Nou, zaten ook nog wat normale enkelbandjes in die ik in Jaisalmer altijd krijg, ook maar afgegeven. En, o, nog wat mooie armbandjes, kon hun dochtertje wel aan.
Ondertussen hangen er nog steeds kinderen rond, we zitten hier een beetje in een achteraf steegje, maar ik heb niet het idee (uit ervaring wijs geworden) dat dat veel uitmaakt voor mijn plannen: Ik zeg dat ik even mijn poppetjes ga uitdelen en ik ga buiten de poort staan. Rugzak open en ik geef de aanwezige kinderen allemaal een poppetje. 1 minuut later staan alle buurvrouwen buiten en is de helft van de kinderen weg om de rest van het dorp te gaan roepen. :-)
Ik moet toch ruim meer dan 100 poppetjes hebben gehad maar in no time waren ze weg. Manu en Sukant zagen dat ik naar de laatste paar moest zoeken, dus die begonnen al te roepen na de laatste: "finished". Maar ik had nog pakkembeet 150 ballonnen. En die kinderen bleven maar komen. Op een gegeven moment begon Sukant mijn rugzak "The magic bag" te noemen. Maar ja, kwam toch een eind aan.
Toen wilden we nog wel even een blokje om lopen. een groot deel van de jeugd liep even gezellig mee. :-)
Weer terug mochten de nichtjes mee naar binnen maar ging daarna de poort dicht. konden we eindelijk rustig aan het bier, in India hebben ze de eigenaardige gewoonte om voor het eten aan het bier te gaan ipv erna. afijn, 's lands wijs 's lands eer. O wacht, ik had nog een mooi sjaaltje uit Thailand:
In de omliggende woningen kropen nog wat jongens het dak op zodat ze bij ons op de binnenplaats konden kijken. Toen ik vroeg of ze niets hadden gehad, - vertoon van een paar lege handen - pakte ik mijn rugzak weer. Ik had nog een plastic tasje met wat autootjes over. Sukant weer lachen terwijl ze nog eens tegen Lidia zei: "Kees has magic bag." Rest van de autootjes aan Manu gegeven. Zo, nou was ik er wel doorheen. Gegeten.
En toen werd het toch wel tijd om op te stappen. Tja, heb ik nog 2 kleurboeken maar er zijn 3 nichtjes. Ik overleg even met Lidia, die zei: dan doen ze maar samen, geef maar af aan de jongste 2 (de 2 die ik aan de hand heb, de oudste is die op de andere foto met de baby op haar arm). Dus ik open mijn rugzak weer, haal er die kleurboeken uit en Sukant lag zowat dubbel van het lachen. Nichtjes draven naar huis, komen terug met ma, en we moesten eerst nog even chai komen drinken voor we vertrokken. Manu vroeg of ik de betreffende oom wat geld in zijn handen wilde stoppen want die had hun aan dat huis geholpen. Dat zou een soort van respect zijn geloof ik dat ie probeerde uit te leggen. No problem. Eindelijk konden we op weg naar het vliegveld. Een zeer gedenkwaardige dag en ik vermoed zomaar dat ze ons volgend jaar ook nog kennen. :-)
Morgen eens wat foto's laten afdrukken voor de C1000 hier in Brouwhuis. Heeft die ook nog eer van zijn werk. Bedankt namens een paar honderd kinderen Ron!
