Jaisalmer

Op de 10e vertrokken naar Jodhpur waar Dhapu rechtsteeks vanuit Barmer ook naartoe zou komen. Was nog aardig zoeken naar een redelijk hotel met al die weddings nu. Uiteindelijk hotel KuKu gevonden. Redelijke kamers alleen jammer dat het warme water alleen uit de kraan en niet uit de douchekop kwam of helemaal ontbrak. Nou ja, raak je aan gewend hier. Uitgelegd aan de jongedame dat mijn 'local friends from Jaisalmer' later op de dag kwamen. Even Dhapu gebeld, telefoon aan de juffrouw gegeven zodat die uit kon leggen hoe ze er moest komen. Op de kamer kwam haar broer nog even langs om te vertellen dat het zijn hotel was. Arrogante kwast.
O? Waren mijn vrienden Indiers? Nee, dat kon niet die mochten er niet in. Zeg, ik heb toch verteld dat ze uit Jaisalmer komen? Jaaa, maar niet dat het Indiers waren. Hoe local moeten ze zijn om geen Indier te zijn? "OK. no problem. I go. You give me back my money." Tja, dat alternatief vond ie nou ook weer niet zo geslaagd. Dus na nog wat gesoebat mochten ze dan voor deze keer blijven.
Ik de omgeving in, alle hotels binnengelopen om te vragen of Indiase vrienden van mij daar welkom waren. Op 1 na overal niet. En dan vinden die Indiers het gek dat ze in Thailand geen Indiers moeten. Hoe zou dat toch komen?

Het oorspronkelijke plan was dat ik met de bus van Jaisalmer terug zou gaan naar Delhi, Maar die bus doet er zo'n 20 uur over. Toch maar niet dan. Dat betekent wel dat ik 1 dag korter in Jaisalmer ben en nu dus 3 dagen nodig heb om van Jaisalmer naar Bangkok te komen: eerst van Jaisalmer naar Jodhpur, volgende dag van Jodhpur naar Delhi en op dag 3 van Delhi naar Bangkok. Da's lekker zo.

Wilde madam eerst weer een dag uitgebreid gaan shoppen. Ik zeg: dat gaan we niet doen want ik heb geen tijd. We gaan vandaag naar Jaisalmer. Voor de verandering eens met een governemental bus. Viel alles mee, behalve dat de chauffeur door zijn inhaalmanoeuvres het voor elkaar kreeg om je op een kaarsrechte weg regelmatig het gevoel te geven dat je uit de bocht vloog. Vent reed alsof zijn leven ervan afhing. In Pokaran stapten wat Indiers in die wel een hotel voor me wisten in Jaisalmer. Of ze hebben wel familie ver weg met een hotel of ze krijgen commissie voor aangebrachte klanten. Terug naar Jodhpur een paar dagen later zat ik weer in een private bus. Zoals gewoonlijk. Meestal heb ik dan een single-sleeper maar deze keer een zitplaats. 't is toch maar 5 uur, dat hou ik wel uit.
Alleen, die private bussen stoppen daarna overal om jan en alleman in te laden. Hoe meer zielen hoe meer geld. Ik aan het tellen....kom tot 55 zitplaatsen en pakkembeet 20 staanplaatsen. Toen we in Pokaran aankwamen, stroomde de bus leeg en ik denk dat er tussen de 170-200 man in de bus zaten. alle hoeken en gaten haden ze opgevuld.

Het hotel waar ik in terecht kwam leek rustig gelegen. Wat hippies op het dak met Kingfisher Strong bier, heet water, wat wil je nog meer?.... Nouuuu, slapen bijvoorbeeld. ten 1e waren er wat idioten de hele nacht tot 5 u 's ochtends aan het timmeren ergens in de buurt. En ten tweede lijkt het erop dat er tegenwoordig meer honden dan mensen in Jaisalmer zijn. Overdag slapen die beesten en 's nachts zijn ze continu aan het blaffen. De volgende ochtend dus meteen weer vertrokken. Niet dat het hielp afgezien van het timmeren. Bij het volgende hotel waren nog meer honden.

Het huis van Dhapu moet plat en opnieuw worden gebouwd. De linkerbuurman heeft 2 stukken grond opgekocht en is begonnen met een huis bouwen.Tellen is in India vaak niet de sterke kant, dus het huis is voor een kwart af en het geld op. ach ja... Maar goed, de muur tussen hem en Dhapu staat er al, op de foto is er een stukje van te zien op de achtergrond, die gele gemetselde stenen. Dat ging nog zonder al teveel moeite. Het was maar een zijmuur.

de keuken van Dhapu

Maar nou is de achterbuurvrouw ook begonnen met nieuwbouw en die zijn de oude muur aan het slopen. Daar rust wel het dak van Dhapu op o.a. En er zitten ondertussen al flinke gaten in. dus Dhapu had al een nieuwe kamer gemaakt, links van dat nieuwe stukje muur vooraan op de foto, om haar spullen in te kunnen opslaan. Aannemer laten komen, voor 110.000 roepies, 1700 euro, gooien ze de zaak plat, fundering erin en maakt ie net zo'n huis als het vorige inclusief elektra. Nou, die gele stenen zijn toch gauw 30 cm breed, dus zo'n huis staat er over 300 jaar nog. En gezien jongste zus nou ook is getrouwd, broer dood is, zijn er geen geldproblemen meer in de familie en hoeven we niet bang te zijn dat de familie dit huis ook inpikt. Ze hebben het nl niet meer nodig.
Als je in India geld hebt kan alles vrijwel meteen. Dezelfde dag begon er iemand al met stenen bikken. Ik verwacht dat het met een maand of 2 klaar is. Zo, ik ga nog snel effe wat eten en dan naar de thaise les.

de bruiloft

Want daar kwamen we voor. Ongelofelijk wat een poppenkast en verspilling van geld, vooral daar het aanstaande echtpaar er meestal helemaal geen zin in heeft zoals ook deze keer en zoals straks op foto ook wel te zien is. Voor de rest van de familie is het een groot feest, zelfs ondanks de kou. 3 dagen gratis eten en drinken en de hele familie weer eens zien. En die families zijn groot hier aangezien het enige tijdverdrijf ehh, laten we het er maar op houden dat die families groot zijn. Er werden op de receptie - laatste dag - 1200 man verwacht.
Het was 's avonds bitterkoud, 5 graden en wind... Dus het lijkt allemaal wel mooi maar wij waren blij wanneer we terug naar het hotel konden. En overdag kon je het in de zon wel uithouden maar was het ook in de schaduw best fris.

De dag van tevoren werden de Europese aanwezige dames van henna voorzien en werden speciaal voor deze gelegenheid voor hun sari's aangemeten en gemaakt. 't mocht wat kosten.

Dag 1 (voor ons dan) hoefden we alleen 's avonds ten huize van de bruidegom aanwezig te zijn voor een maaltijd en wat dansen. Het hoogtepunt van deze avond - zeg maar vrijgezellenavond - was dat de bruidegom de mannen 1 voor 1 slinks naar de achtertuin leidde om daar gezellig samen aan de whisky te gaan. die vrouwen hadden onder elkaar toch genoeg te kleppen dus die misten ons toch niet. Wat minder vond ik dat wij op een gegeven moment ook moesten komen dansen. Ik had geen Axe bij me, zal wel de reden zijn geweest dat zodra wij op de dansvloer kwamen alle dames zich schielijk terugtrokken. Kijk, dat was nou jammer. Door omstandigheden zijn wij helaas niet in staat van dit laatste een foto te plaatsen.

Op dag 2 mochten we meelopen in de optocht. De bruidegom vertrekt per paard (witte prins mét zwaard) vanuit het ouderlijk huis naar het huis van de bruid. Da's nog tot daar aan toe, maar om de haverklap stoppen ze om onderweg weer effe te dansen. En dan schijnt het gewoonte te zijn dat iemand wat geld uitstrooit over de dansers. Kijk, en daar ging de planning in het laatste deel van de optocht mis. Te paard naar het huis van de bruid is te ver, dus dat gaat in 3 delen: 1 kilometer of zo lopen, dan een paar km met de bus, en de laatste

duur jurkje

kilometer weer te paard, en wij te voet.

de wachtende muzikanten



here we go






de Europese dames



start van de optocht

pauze onderweg

 Dokus Bunty was zo dom geweest om de hulp in zijn internetshop de sleutel van de geldla te geven. Deze en enkele van zijn kameraden hadden zich gewapend tegen de kou door enige flessen whisky achterover te slaan. Dus vriendlief had de kas geleegd en was driftig met 10 roepie biljetten aan het strooien. Toen die op waren schakelde hij naadloos over op de 100 roepie biljetten en daarna de 500 roepie biljetten. Die uitgestrooide biljetten kunnen door omstanders worden opgeraapt. Op dat laatste gedeelte werden we begeleid door jongens die lampen droegen maar toch niet op hun achterhoofd gevallen waren. Op een gegeven moment zetten die de lampen gewoon neer en gingen achter die biljetten aan. Zoek het maar uit met

 je optocht. ;-) Kon ze geen ongelijk geven. Het ware verhaal hierachter hoorden we van Devendra die, hoewel hij gast was, toch door Bunty vanaf zijn paard regelmatig werd gebeld om in te grijpen. Ik geloof dat vriendlief ondertussen zijn ontslag heeft gehad.

Ten huize van de jongedame in kwestie nog een hele ceremonie, en wij buitenlanders kregen plaatsen vooraan. Toen ik op een gegeven moment omkeek waren alle mannen al aan het feestmaal terwijl de ceremonie dus nog helemaal niet afgelopen was. Alleen wij en alle dames zaten er nog bij. Zal ook wel gewoonte zijn op alle bruiloften hier. Zodra het echtpaar uiteindelijk 7 rondjes om het vuur heeft gelopen zijn ze eindelijk getrouwd. Daar hebben we op gewacht maar meteen daarna zijn we gaan eten en ook weer vertrokken.

nou, zo happy zijn we nou... 't is triest

the final ceremony

Dag 3: de receptie. Weer is er - overigens prima - eten beschikbaar voor alle gasten. Het bruidspaar klimt op een podium en daar komt iedereen dan de geschenken afgeven. Bruid zit er voor joker bij maar dat had ik natuurlijk niet door dus ik heb gewoon een praatje met haar gemaakt. Dat hoorde ik later van een Franse dame die op had zitten letten en zag dat ik de enige was die iets tegen de bruid zei.

nog even poseren voor we handen gaan schudden

Helaas liep het gedoe zoals gewoonlijk weer behoorlijk uit. 7 u zou een prima tijd zijn. Stonden we daar als enigen.... Afijn, aan alles komt een eind dus ook aan deze avond denk ik dan maar. Vooral de fotograaf was uitermate irritant tijd aan het rekken. Mocht ik nog eens ooit naar een bruiloft moeten, ritsel ik van tevoren mijn eigen whi, drinken en kom ik wel een paar uur later dan telkens afgesproken. Wel interessant om een keer mee te maken. Ook waren zijn familie maar vooral Bunty erg blij dat wij er waren.







Delhi en Udaipur, feb 2012

De vorige keer dat ik in Udaipur was hebben we Manu (de kelner van ons hotel, wiens gezin behoorlijk in de problemen zat) geld gegeven om terug te gaan naar Delhi om daar iets voor zichzelf te beginnen. Dat is niet helemaal volgens planning verlopen maar op dit moment lijkt het de goede kant op te gaan. Ze hebben een woonruimte ter grootte van een garage waarin ze een 'restaurantje' begonnen zijn.

Ze zien er nu in elk geval een stuk beter uit dan toen en volgens zeggen zijn ze hier gelukkig. In de wijde omtrek zit niets qua restaurant, logisch gezien de arme omgeving, en wat hij maakt kost uiteraard dan ook niet al teveel maar hij schijnt volop werk te hebben. Er is bijv. 1 rijke dame die 1x per week een grote ketel van een of ander goedje laat maken wat op vrijdag rond een uur of vijf gratis wordt uitgedeeld aan de bevolking.

Het gebouwtje rechtsachter op de achtergrond, met links en rechts naast de ingang dat geel-oranje, is de woonruimte van Manu. Eindelijk weer eens een 'projekt' wat goed uitvalt. Binnenkort kan Manu waarschijnlijk een behoorlijk stuk grond erbij huren en dan zou hij behoorlijk uit kunnen breiden. Ben zeer benieuwd hoe het er hier volgend jaar uit ziet.

Toen we even bij familie op bezoek gingen kwam er net een theatergezelschapje van overheidswege langs. Om de bevolking wat wijzer te maken over bepaalde onderwerpen (zoals geboortebeperking) heeft de regering besloten om dit te proberen door overal in het land toneelstukjes op te laten voeren. (nou, zijn ze nog wel even mee zoet dus) Het stuk op foto ging over terroristen en bijv. het waarschuwen van politie als er ergens onbewaakte bagage staat.

Verder is wederom Delhi niet al te best bevallen. Lijkt er erg op dat veel hotels je zoveel mogelijk proberen op te lichten. Alleen de metro was wel leuk. Kost vrijwel niks, gaat snel en was een stuk minder druk dan ik zou verwachten. Totdat het me opviel dat er alleen maar dames in de coupe zaten.... Bleek de volgende coupe wel een soort veewagen te zijn met alleen maar mannen.



Daktuintje?



linzen, dal, erwten, etc.

-------

Udaipur
We zitten in een hotel waar we nog niet eerder waren: Rangniwas. Mooie tuin voor de kamer, lekker rustig (ehh, nou ja, da's relatief dan) en ietsje verder van het centrum.



Wij zitten in de kamers onderin



Uitzicht vanuit de kamers

Het duurde een paar dagen voor we Bunty zagen want die is druk bezig zijn begraf, huwelijk te regelen. Overigens is het hier 's ochtends en 's avonds nog best wel fris. Alleen overdag een lekkere temperatuur. De afgelopen dagen overal even een praatje wezen maken met de mensen die we kennen, links en rechts wat speelgoed en legpuzzels uitgedeeld en voor je het weet is een dag om.
De juffrouw van vorig jaar waar ik mee geregeld had dat de kinderen naar school zouden gaan zat er ook weer. (Selma, ik heb nou zwarte onderzetters) Ik heb van Ing Lim geld gekregen om voor hun het schoolgeld en alle bijkomende kosten te betalen. Bedankt Ing, het is nou ter plekke. :-)

Gisteren ben ik bij deze familie thuis even chai (thee) wezen drinken. Ze wonen gelukkig niet zover weg. Voor dat soort ritjes heb ik een vaste riksja-driver, Keshel. De man die ons destijds naar het huis van Pierce had gebracht, letterlijk ergens midden in de rimboe hier. Is ergens terug te lezen in 2006 geloof ik. Sindsdien nemen we Keshel mee als we langere ritten hebben. Die vertaald dan ook want hun kennis van Engels is net zo groot als mijn kennis van Hindi.

Een dagelijkse groentemarkt in Udaipur

Vanochtend zijn we eens gaan zoeken of we die stoffenhandel nog konden vinden waar ik vorige keer een lap heb gekocht voor mijn broek want ik moet een nieuwe hebben. Da's gelukt na enig verkeerd lopen. Net de lap gedropt bij de kleermaker en doe er meteen maar 2. Overmorgen zijn ze klaar. Vanavond moeten we op komen draven op de begr, bruiloft. Gelukkig wil Devendra er ook niet te lang zijn dus we rekenen erop dat die wel aangeeft wanneer we weer weg mogen. Dan morgenmiddag vanaf 13 u, dat schijnt de officiele dag te zijn. En overmogen 's avonds nog een keer naar de receptie, paar uurtjes.

Ga ik nou Dhapu eens terugbellen want die heeft gebeld. Zal wel problemen met haar bankpas hebben, heb ik nl deze keer ook. Om de haverklap beweert een automaat dat mijn kaart niet goed is of dat ik onvoldoende saldo heb of wat dan ook. Hebben ze de creditrating van de ABNAMRO ook verlaagd of zo?