Pattaya, 14 oktober

Voor wie het nog op tijd leest: heel veel plezier straks op ons moeders verjaardag en feliciteer haar van me.

Nou, het zit niet mee deze vakantie. Ik ben eergisteren door mijn rug gegaan. Zit ik dus weer een paar dagen vast in het hotel. Nou is het hier goed uit te houden dus op zich is het niet zo'n ramp. Er zijn 2 andere gasten - Simon en Fred - en nog Martin zelf waar je behoorlijk mee kunt lachen. Maar wel dus vooral langzaam bewegen, geen onverwachte bewegingen en zeker niet omkijken.
De afgelopen dagen heb ik me vermaakt met lekker rustig aan doen, beetje massages zolang ik nog hier ben en wat door de stad wandelen. Hieronder wat foto's van het poppentheater (dat houten uitziende geval), het Marriot-hotel (met dat vliegtuig), zomaar een mode-winkeltje en nog een of ander hotel of zo by night.
Af en toe kookt Martin voor wie mee wil doen een aparte maaltijd. Op de foto's zitten we met zijn allen aan de bar van het hotel aan de kip-kebab. Hardstikke gezellig en prima eten. Daarna zijn we nog naar de 'Blues-factory' geweest. Goeie life-muziek maar veel te hard natuurlijk.

 

 

Op de laatste foto van links naar rechts: Ruud, een plaatselijke techneut; Simon, Fred met vriendin en achteraan Martin met vriendin.

 

Ik krijg mails dat men niet kan reageren. Dat kan wel: je moet onderaan een artikel op 'opmerkingen' klikken. Ik geef toe dat dat een beetje dom geregeld is. Ik persoonlijk zou ipv 'geen opmerkingen' gezet hebben: 'reactie plaatsen'.

 

 

 

 

 

Thailand sep-okt 2012

Hehe, daar ben ik eindelijk.Eerst maar vertellen waarom het zolang geduurd heeft.
Ik had gepland om eerst een paar dagen in Pattaya te blijven en dan naar de ouders van Kampan in Pak Chong te gaan en vandaar door naar Surin voor een paar dagen. Later zou ik dan nog een week of zo naar Chiang Mai gaan. Maar Geert, de eigenaar van het hotel hier, bood aan om met hem mee te rijden naar Chiang Mai. Hij vertrok alleen wel al meteen 2 dagen later. Gezien de reisafstand - 800 km - kon ik dat aanbod niet afslaan.
Meteen de 1e avond in Chiang Mai al de pech dat mijn motorbike-taxi een aanrijding veroorzaakte. Nou ja, daar kwam ik met wat schaafwonden nog goed vanaf. 't Werd alleen vervelend slapen als je gewend bent op je rechterzij te slapen en je enkel, knie, heup, elleboog en schouder aan die kant zijn beschadigd.
Op de terugweg van Chiang Mai naar Pattaya hadden we een veel erger auto-ongeluk. 't is al donker en 3 motorbikes wilden de highway vanuit de middenberm oversteken. Mijlenver achter ons geen auto te bekennen maar ze moesten dus perse vlak voor ons oversteken. Ik zie ineens 2 kleine achterlichtjes en denk: gadsamme zijn die nou de weg aan het oversteken? Nummer 1 was er al bijna over, nummer 3 was slimmer en stond in de middenberm nog te wachten en toen zagen we pas nummer 2, zonder licht - later gaven de jongens toe dat die zonder benzine zat - midden op de weg.
Uitwijken naar links kon niet, ten 1e ging hij die kant op en ten 2e reed daar nummer 1. Dus God zegene de greep en proberen er achter langs te gaan. En toen draaide die sukkel om. Geen schijn van kans om hem te ontwijken. Een ontzettende klap. We hebben hem nog onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht maar hij heeft het niet meer gehaald.
De volgende dag was ik knap beroerd en dat werd met de dag erger. 2 dagen geleden heeft Martin van het hotel me 's avonds naar het ziekenhuis moeten brengen. Gelukkig ben ik nou dankzij een sloot medicijnen weer bijna beter. Maar ondertussen heeft dat alweer 5 dagen geduurd.
----
Het 1e uitstapje hier in Pataya was uiteraard: naar de Forever Bar om mijn kennissen van vorig jaar op te zoeken. Bar closed. (what's in a name?) Kon uiteindelijk 2 personen traceren, 1 in Surin, 1 in Buriram. Maar ik heb ondertussen besloten om maar geen verdere reizen meer te doen.

Chiang Mai dan maar. Een ontzettend mooie omgeving daar, heel veel natuur met een ongelofelijke variatie aan planten. Geert ritselde een gids voor me om mee de Doi Suthep - een hoge berg - op te gaan. Een Deen die hier was aanbeland en nooit meer is weg gegaan. Aardige man. Ben er 3 dagen mee onderweg geweest. Uiteraard wat tempels bezichtigd maar na 3 beginnen ze toch allemaal op elkaar te lijken dus ik heb alleen de mooiste op de foto gezet.

 

 

Verder hebben we nog een silk-factory bezocht, interessant, van het kweken van zijderupsen tot het spinnen van de zijde. En de produkten zien er allemaal schitterend uit maar volgens mij zit het niet lekker. Dan nog een jade-fabriek, ook heel interessant en mooi maar ja schreeuwend duur. En een orchideeenfarm, zeer de moeite waar om te bezoeken.

En uiteraard zijn we enkele keren naar het weeshuis geweest, dat van die kalenders die ik iedere keer meebreng. Het wordt gerund door 4 mensen die in totaal voor 31 kinderen zorgen. Wat een ongelofelijke hoeveelheid werk is. Denk maar eens aan: iedere dag voor 35 man eten klaar moeten maken, de was doen, zorgen dat ze op school komen, etc.  Die 2 echtparen hebben dus zelf nooit rust.
Er heerste een ontzettend leuke sfeer, nergens een onvertogen woord. Maar met zoveel kinderen die allemaal tegelijk naar school toe moeten zijn er door Geert gescheiden douche- en wasruimtes gebouwd voor meisjes en jongens. Ook zijn er 2 gescheiden slaapzalen maar dat laat aan ruimte te wensen over. Per zaal 2 2-persoons stapelbedden en 3 gewone bedden. Dat zijn theoretisch te weinig slaapplaatsen maar voor de kinderen past dat wel. Net op het moment dat we een groepsfoto zouden maken met Geert en mij erbij was de batterij van mijn camera leeg. Iemand van het weeshuis
heeft er toen 1 gemaakt en zou die via Geert opsturen maar hij is er nog niet dus die plaats ik later.

 

Thailand en terug naar Delhi.

(ja sorry, ben wat laat met het maken van dit reisverslag :-), datum moet 1 maart zijn)
Ik was zonder ernstige verstoringen van de interne voedselomloop uit India weg gekomen maar in Thailand toch de eerste 3 dagen voornamelijk afvalwaterlozing ipv grof vuil, zal ik maar zeggen. Hoeft niet perse aan het Indiase eten hebben gelegen, zoiets kan ook komen door een plotselinge overgang van kou naar warm. En door de hitte dronk ik de eerste dagen meer dan dat ik at. Maar goed, beetje interne trubbel..
Tot ik bij Phon op de massagetafel lag. Spreek uit als P-h en niet als f en blazen bij de Ph. Phhhon. Vanaf de Pattaya Klang de Soi Bukao in, 2e massagetent aan de rechterkant. Vragen naar Phhhon.  Terwijl ze met mijn linkerkuit bezig was, zag ze dat ik even over mijn maag wreef. Of ik daar ook last had? Dan zou ze die ook wel even masseren. Even later ging ze met haar volle gewicht in mijn rechterzij hangen en toen proberen om de andere kant te bereiken. Het bleef nog effe onduidelijk of die andere kant mijn ruggegraat of mijn linkerzij moest worden, maaar gelukkig werd het mijn linkerzij hoewel ze volgens mij rakelings langs mijn ruggegraat af ging. En nog eens van de andere kant. Kan toeval zijn maar de volgende dag werkte alles weer perfect.
Nou, Noi liet het de vorige keer in de laatste week afweten als gids/vertaler/etenbesteller/etc. Dus ik moest op zoek naar iemand anders. Mo lag voor de hand. Zoals gewoonlijk nam ze niet op. ..sms.. Ah, vrijwel direct antwoord. "Who are you?" zoals gewoonlijk met Mo. Ging deze keer nou iets sneller dan anders na het noemen van Noi, zus Nok en Buriram. Effe later had ik het adres van de bar waar ze werkte. Ergens in Naklua, redelijk uit de richting van het centrum, maar goed, ken die buurt ook al een beetje. En eerlijk gezegd bevalt het hier een stuk beter. Aanzienlijk rustiger, betere muziek en een straat waar voornamelijk Duitsers komen. De schnitzel met frites was inderdaad van Duits formaat en prima kwaliteit. Pin - de dochter van de bazin - gecharterd als nieuwe gids.

Deze keer wil ik wel eens wat van de natuur zien en er is een waterval niet al te ver weg. Uurtje of 2 rijden schat ik maar met openbaar vervoer niet te bereiken. We hebben een prive-chauffeur nodig. Ma wist wel iemand. Kost het? 2500 Baht voor een hele dag, lijkt me redelijk. Maar die dames lopen hier allemaal op slippers dus we gaan eerst maar eens fatsoenlijke schoenen voor Pin kopen want er zal behoorlijk geklommen moeten worden. Kosten: 400 Baht, ach ja, 10 euro meer of minder... Via internet de route geprint zodat ik bij benadering weet waar we zijn moeten want wegwijzers is hier ook niet alles en Thai zelf komen ook vrijwel nergens. Dat bleek. Behalve dat die vent de oren van onze kop kletste (in het Thais) zat ie ook voor geen meter op te letten. Toen we er bijna waren miste hij de afslag. Ik aandringen dat ie zou keren maar nee, vent wist het beter. Uiteindelijk stopte hij bij een paar mensen om de weg te vragen en jawel, die wezen hem gewoon rechtdoor. Natuurlijk, daar was er ook 1 maar die was veel te ver weg. Vent behoorlijk pissig toen ik perse om wilde draaien. Afijn, we keren, 100 m verderop bord: Khao Chamao Waterfall - > 16 km.
We hebben het uiteindelijk gevonden. De chauffeur bleef beneden wachten. Toen ik hem 200 Baht voor eten en drinken gaf was de boze bui weer zo over. Wel lachen, die restaurantjes daar. Iedere keer dat ze zagen dat er iemand vanaf de parkeerplaats hun kant uitkwam, toch zeker een meter of 80 lopen nog, kwam er van ieder restaurant een vrouw naar buiten die aan een stuk door begon te roepen wat ze allemaal verkochten. En maar ratelen. Marktvrouwen zijn er niks bij.
De waterval was inderdaad een fikse klim. Met tussenpozen had je dan een uitzicht- cq rustpunt. Op 2/3 van de klim hield Pin het echter voor gezien en zijn we terug gegaan. Onder nog eens op het bord gekeken, zou het volgende rustpunt nou net een brede waterval zijn maar dat was toch inderdaad nog een fors stuk klimmen geweest. Afijn, ik heb wat fotootjes geschoten.

De legpuzzels die ik eigenlijk bij me had voor het weeshuis in Buriram heb ik bij de hotelbaas achtergelaten. Ik ben niet in Buriam geweest en Geert komt regelmatig in het weeshuis in Chiang Mai, http://www.hilltribechildrenasia.com/ . Hij was er in elk geval ook blij mee. Zat ik alleen nog met al die poppetjes die ik van Ron Hendrikx van de C1000 in Brouwhuis heb gehad, die moest ik de laatste dag in Delhi nog kwijt zien te raken.

Delhi

De dag van aankomst was alles weer typisch India. Het begon al bij de douane. Ai, ik had een double-entry visum en dat had douane-meneer blijkbaar nog nooit gezien. Bladeren door het paspoort, op computertje kijken, nog es bladeren, links kijken naar mogelijke hulp, rechts kijken. Helaas, schijnbaar niemand te zien die kon helpen. Nog maar eens bladeren in paspoort, zuchten, links kijken, ... Afijn, dat een keer of 10. Uiteindelijk na een minuut of 20 kreeg ik toch maar een stempel en mocht ik er eindelijk door. Vervolgens een taxichauffeur die de weg niet weet, gelukkig weet ikzelf het laatste stuk. Een hotelkamer die niet meer is schoongemaakt sinds het hotel 3 eeuwen geleden  gebouwd werd. Een restaurant wat adverteert met het beste Chinese eten in de stad.  't is 5 u 's middags. Ik wil naar binnen maar meneer zegt dat hij pas om 6 u opengaat. Ik kom om 6 u terug en dan blijkt hij echter alleen Indiaas eten te kunnen serveren. Waarop ik acuut weer opstap om elders dan maar Indiaas eten te nemen. En van de 3 pinautomaten werkt er niet 1. Gelukkig hoef ik hier nog maar 1 dag te zijn. Maar dat werd achteraf 1 van de mooiste dagen:

's ochtends eerst even op jacht naar lakens. ik heb hier de vorige keer een winkel gezien die (Indiase) beddelakens verkoopt. Winkel gevonden maar helaas, het patroon wat ik nou net mooi vind had ie alleen in 1-persoons. Dan maar naar de buurman die een soort winkel van Sinkel in stoffen heeft. Alles ligt op een berg door elkaar en ja, onderuit die berg kon hij ook lakens tevoorschijn toveren. Niet echt wat ik zocht maar alla, kan ermee door. Op de terugweg zie ik een mevrouw sjaals bekijken in een winkeltje van 1,5 m breed. (echt, breder was het niet). Even naar binnen gekeken, hmmm, toch behoorlijk diep, wanden 3 m hoog en helemaal vol gestapeld met stoffen. Toch maar es naar binnen. Ja, bedsheets hadden ze ook. Stuk mooier dan wat ik net gekocht had (natuurlijk), dus ik koop er nog maar 2 bij.

Zo, vlug terug naar het hotel want Manu had al gebeld want die had me al verwacht. Hup, alle poppetjes in mijn kleine rugzak gepropt en op naar de metro. Manu is ondertussen door omstandigheden verhuisd en wacht me op bij de Chattarpur tempel. Daar aangekomen belt Lidia, die net aankomt op het vliegveld. Even overlegd en Lidia neemt de taxi naar het metrostation hier. aiaiai... taxichauffeur wist de weg niet. En na weet ik hoeveel telefoontjes om de weg uit te leggen deed zijn mobieltje het ook niet meer natuurlijk. Wat een ritje van 15 minuten had moeten zijn duurde 1 1/2 uur. This is India.
Hehe, eindelijk laat in de middag komen we bij het huis van Manu en Sukant aan. Het laatste stukje moeten we lopen omdat daar de auto niet kan komen en aangezien de scholen al uit zijn hebben we bekijks genoeg. We zitten zeer duidelijk weer eens in een buurt waar nooit buitenlanders komen. Eerst even wat bijgepraat met Manu en Sukant. O, hier moet ik even terugflitsen naar Udaipur:

Een jaar of 3 geleden. We kwamen met de jeep met Roop Singh terug uit de woestijn. 's avonds moesten we naar een of ander feest en moest ik er netjes uitzien. dus ik wilde graag mijn groene bloes nog gestreken hebben. Onderweg van Mona Lisa naar de tempel kom je vlakbij de tempel op de hoek een wasserij tegen.  De man die er werkt is doofstom. Hij maakte duidelijk dat hij het erg druk had en ik probeerde uit te leggen dat ik die bloes echt nodig had, alleen strijken. Nou, vooruit dan. Kon hem 's avonds ophalen. Volgende dag weer even langsgelopen en zijn vrouw gevraagd of zij de goeie man even om kon laten kijken want hij staat vaak met zijn rug naar de straat te werken. Ik heb hem nog eens vriendelijk bedankt voor het strijken van mijn bloes: handen gevouwen, buiging, bloese tussen duim en wijswinger, andere duim omhoog, nog eens die buiging. Zo gemakkelijk maak je vrienden. Sindsdien brengen we uiteraard altijd onze was daarheen en ook al heb ik geen was, loop ik altijd even langs voor een 'praatje'. hij heeft ook 2 dwergpapegaaien en toen ik een keer 'vertelde'dat ik ook vogels heb gehad moest ik meteen chai komen drinken.
Dit jaar toen we de was brachten, had hij ook wat sieraden liggen om te verkopen. Ja, dat was voor alle bruiloften, het was net hoogseizoen en vanavond moest hijzelf ook naar een bruiloft. Dat trof, ik had net een originele uitnodiging van Bunty gekregen dus die liet ik hem zien: dat wij vanavond ook naar een bruiloft moesten. Ach, om zijn dag goed te maken koop ik 2 sets sieraden. uiteraard veel te duur maar dan heeft hij ook eens een goeie dag. Aangezien ik er niks mee kan had ik die al aan Sukant beloofd. Weer terug naar nu, Delhi.

The Magic Bag

Die sieraden zaten ondertussen helemaal onderin mijn - kleine - rugzak, dus duurde even voor ik die gevonden had. Nou, zaten ook nog wat normale enkelbandjes in die ik in Jaisalmer altijd krijg, ook maar afgegeven. En, o, nog wat mooie armbandjes, kon hun dochtertje wel aan.

Ondertussen hangen er nog steeds kinderen rond, we zitten hier een beetje in een achteraf steegje, maar ik heb niet het idee (uit ervaring wijs geworden) dat dat veel uitmaakt voor mijn plannen: Ik zeg dat ik even mijn poppetjes ga uitdelen en ik ga buiten de poort staan. Rugzak open en ik geef de aanwezige kinderen allemaal een poppetje. 1 minuut later staan alle buurvrouwen buiten en is de helft van de kinderen weg om de rest van het dorp te gaan roepen. :-)

Ik moet toch ruim meer dan 100 poppetjes hebben gehad maar in no time waren ze weg. Manu en Sukant zagen dat ik naar de laatste paar moest zoeken, dus die begonnen al te roepen na de laatste: "finished". Maar ik had nog pakkembeet 150 ballonnen. En die kinderen bleven maar komen. Op een gegeven moment begon Sukant mijn rugzak "The magic bag" te noemen. Maar ja, kwam toch een eind aan.
Toen wilden we nog wel even een blokje om lopen. een groot deel van de jeugd liep even gezellig mee. :-)

Weer terug mochten de nichtjes mee naar binnen maar ging daarna de poort dicht. konden we eindelijk rustig aan het bier, in India hebben ze de eigenaardige gewoonte om voor het eten aan het bier te gaan ipv erna. afijn, 's lands wijs 's lands eer. O wacht, ik had nog een mooi sjaaltje uit Thailand:

In de omliggende woningen kropen nog wat jongens het dak op zodat ze bij ons op de binnenplaats konden kijken. Toen ik vroeg of ze niets hadden gehad, - vertoon van een paar lege handen - pakte ik mijn rugzak weer. Ik had nog een plastic tasje met wat autootjes over. Sukant weer lachen terwijl ze nog eens tegen Lidia zei: "Kees has magic bag." Rest van de autootjes aan Manu gegeven. Zo, nou was ik er wel doorheen. Gegeten.

En toen werd het toch wel tijd om op te stappen. Tja, heb ik nog 2 kleurboeken maar er zijn 3 nichtjes. Ik overleg even met Lidia, die zei: dan doen ze maar samen, geef maar af aan de jongste 2 (de 2 die ik aan de hand heb, de oudste is die op de andere foto met de baby op haar arm). Dus ik open mijn rugzak weer, haal er die kleurboeken uit en Sukant lag zowat dubbel van het lachen. Nichtjes draven naar huis, komen terug met ma, en we moesten eerst nog even chai komen drinken voor we vertrokken. Manu vroeg of ik de betreffende oom wat geld in zijn handen wilde stoppen want die had hun aan dat huis geholpen. Dat zou een soort van respect zijn geloof ik dat ie probeerde uit te leggen. No problem. Eindelijk konden we op weg naar het vliegveld. Een zeer gedenkwaardige dag en ik vermoed zomaar dat ze ons volgend jaar ook nog kennen. :-)

Morgen eens wat foto's laten afdrukken voor de C1000 hier in Brouwhuis. Heeft die ook nog eer van zijn werk. Bedankt namens een paar honderd kinderen Ron!

Jaisalmer

Op de 10e vertrokken naar Jodhpur waar Dhapu rechtsteeks vanuit Barmer ook naartoe zou komen. Was nog aardig zoeken naar een redelijk hotel met al die weddings nu. Uiteindelijk hotel KuKu gevonden. Redelijke kamers alleen jammer dat het warme water alleen uit de kraan en niet uit de douchekop kwam of helemaal ontbrak. Nou ja, raak je aan gewend hier. Uitgelegd aan de jongedame dat mijn 'local friends from Jaisalmer' later op de dag kwamen. Even Dhapu gebeld, telefoon aan de juffrouw gegeven zodat die uit kon leggen hoe ze er moest komen. Op de kamer kwam haar broer nog even langs om te vertellen dat het zijn hotel was. Arrogante kwast.
O? Waren mijn vrienden Indiers? Nee, dat kon niet die mochten er niet in. Zeg, ik heb toch verteld dat ze uit Jaisalmer komen? Jaaa, maar niet dat het Indiers waren. Hoe local moeten ze zijn om geen Indier te zijn? "OK. no problem. I go. You give me back my money." Tja, dat alternatief vond ie nou ook weer niet zo geslaagd. Dus na nog wat gesoebat mochten ze dan voor deze keer blijven.
Ik de omgeving in, alle hotels binnengelopen om te vragen of Indiase vrienden van mij daar welkom waren. Op 1 na overal niet. En dan vinden die Indiers het gek dat ze in Thailand geen Indiers moeten. Hoe zou dat toch komen?

Het oorspronkelijke plan was dat ik met de bus van Jaisalmer terug zou gaan naar Delhi, Maar die bus doet er zo'n 20 uur over. Toch maar niet dan. Dat betekent wel dat ik 1 dag korter in Jaisalmer ben en nu dus 3 dagen nodig heb om van Jaisalmer naar Bangkok te komen: eerst van Jaisalmer naar Jodhpur, volgende dag van Jodhpur naar Delhi en op dag 3 van Delhi naar Bangkok. Da's lekker zo.

Wilde madam eerst weer een dag uitgebreid gaan shoppen. Ik zeg: dat gaan we niet doen want ik heb geen tijd. We gaan vandaag naar Jaisalmer. Voor de verandering eens met een governemental bus. Viel alles mee, behalve dat de chauffeur door zijn inhaalmanoeuvres het voor elkaar kreeg om je op een kaarsrechte weg regelmatig het gevoel te geven dat je uit de bocht vloog. Vent reed alsof zijn leven ervan afhing. In Pokaran stapten wat Indiers in die wel een hotel voor me wisten in Jaisalmer. Of ze hebben wel familie ver weg met een hotel of ze krijgen commissie voor aangebrachte klanten. Terug naar Jodhpur een paar dagen later zat ik weer in een private bus. Zoals gewoonlijk. Meestal heb ik dan een single-sleeper maar deze keer een zitplaats. 't is toch maar 5 uur, dat hou ik wel uit.
Alleen, die private bussen stoppen daarna overal om jan en alleman in te laden. Hoe meer zielen hoe meer geld. Ik aan het tellen....kom tot 55 zitplaatsen en pakkembeet 20 staanplaatsen. Toen we in Pokaran aankwamen, stroomde de bus leeg en ik denk dat er tussen de 170-200 man in de bus zaten. alle hoeken en gaten haden ze opgevuld.

Het hotel waar ik in terecht kwam leek rustig gelegen. Wat hippies op het dak met Kingfisher Strong bier, heet water, wat wil je nog meer?.... Nouuuu, slapen bijvoorbeeld. ten 1e waren er wat idioten de hele nacht tot 5 u 's ochtends aan het timmeren ergens in de buurt. En ten tweede lijkt het erop dat er tegenwoordig meer honden dan mensen in Jaisalmer zijn. Overdag slapen die beesten en 's nachts zijn ze continu aan het blaffen. De volgende ochtend dus meteen weer vertrokken. Niet dat het hielp afgezien van het timmeren. Bij het volgende hotel waren nog meer honden.

Het huis van Dhapu moet plat en opnieuw worden gebouwd. De linkerbuurman heeft 2 stukken grond opgekocht en is begonnen met een huis bouwen.Tellen is in India vaak niet de sterke kant, dus het huis is voor een kwart af en het geld op. ach ja... Maar goed, de muur tussen hem en Dhapu staat er al, op de foto is er een stukje van te zien op de achtergrond, die gele gemetselde stenen. Dat ging nog zonder al teveel moeite. Het was maar een zijmuur.

de keuken van Dhapu

Maar nou is de achterbuurvrouw ook begonnen met nieuwbouw en die zijn de oude muur aan het slopen. Daar rust wel het dak van Dhapu op o.a. En er zitten ondertussen al flinke gaten in. dus Dhapu had al een nieuwe kamer gemaakt, links van dat nieuwe stukje muur vooraan op de foto, om haar spullen in te kunnen opslaan. Aannemer laten komen, voor 110.000 roepies, 1700 euro, gooien ze de zaak plat, fundering erin en maakt ie net zo'n huis als het vorige inclusief elektra. Nou, die gele stenen zijn toch gauw 30 cm breed, dus zo'n huis staat er over 300 jaar nog. En gezien jongste zus nou ook is getrouwd, broer dood is, zijn er geen geldproblemen meer in de familie en hoeven we niet bang te zijn dat de familie dit huis ook inpikt. Ze hebben het nl niet meer nodig.
Als je in India geld hebt kan alles vrijwel meteen. Dezelfde dag begon er iemand al met stenen bikken. Ik verwacht dat het met een maand of 2 klaar is. Zo, ik ga nog snel effe wat eten en dan naar de thaise les.

de bruiloft

Want daar kwamen we voor. Ongelofelijk wat een poppenkast en verspilling van geld, vooral daar het aanstaande echtpaar er meestal helemaal geen zin in heeft zoals ook deze keer en zoals straks op foto ook wel te zien is. Voor de rest van de familie is het een groot feest, zelfs ondanks de kou. 3 dagen gratis eten en drinken en de hele familie weer eens zien. En die families zijn groot hier aangezien het enige tijdverdrijf ehh, laten we het er maar op houden dat die families groot zijn. Er werden op de receptie - laatste dag - 1200 man verwacht.
Het was 's avonds bitterkoud, 5 graden en wind... Dus het lijkt allemaal wel mooi maar wij waren blij wanneer we terug naar het hotel konden. En overdag kon je het in de zon wel uithouden maar was het ook in de schaduw best fris.

De dag van tevoren werden de Europese aanwezige dames van henna voorzien en werden speciaal voor deze gelegenheid voor hun sari's aangemeten en gemaakt. 't mocht wat kosten.

Dag 1 (voor ons dan) hoefden we alleen 's avonds ten huize van de bruidegom aanwezig te zijn voor een maaltijd en wat dansen. Het hoogtepunt van deze avond - zeg maar vrijgezellenavond - was dat de bruidegom de mannen 1 voor 1 slinks naar de achtertuin leidde om daar gezellig samen aan de whisky te gaan. die vrouwen hadden onder elkaar toch genoeg te kleppen dus die misten ons toch niet. Wat minder vond ik dat wij op een gegeven moment ook moesten komen dansen. Ik had geen Axe bij me, zal wel de reden zijn geweest dat zodra wij op de dansvloer kwamen alle dames zich schielijk terugtrokken. Kijk, dat was nou jammer. Door omstandigheden zijn wij helaas niet in staat van dit laatste een foto te plaatsen.

Op dag 2 mochten we meelopen in de optocht. De bruidegom vertrekt per paard (witte prins mét zwaard) vanuit het ouderlijk huis naar het huis van de bruid. Da's nog tot daar aan toe, maar om de haverklap stoppen ze om onderweg weer effe te dansen. En dan schijnt het gewoonte te zijn dat iemand wat geld uitstrooit over de dansers. Kijk, en daar ging de planning in het laatste deel van de optocht mis. Te paard naar het huis van de bruid is te ver, dus dat gaat in 3 delen: 1 kilometer of zo lopen, dan een paar km met de bus, en de laatste

duur jurkje

kilometer weer te paard, en wij te voet.

de wachtende muzikanten



here we go






de Europese dames



start van de optocht

pauze onderweg

 Dokus Bunty was zo dom geweest om de hulp in zijn internetshop de sleutel van de geldla te geven. Deze en enkele van zijn kameraden hadden zich gewapend tegen de kou door enige flessen whisky achterover te slaan. Dus vriendlief had de kas geleegd en was driftig met 10 roepie biljetten aan het strooien. Toen die op waren schakelde hij naadloos over op de 100 roepie biljetten en daarna de 500 roepie biljetten. Die uitgestrooide biljetten kunnen door omstanders worden opgeraapt. Op dat laatste gedeelte werden we begeleid door jongens die lampen droegen maar toch niet op hun achterhoofd gevallen waren. Op een gegeven moment zetten die de lampen gewoon neer en gingen achter die biljetten aan. Zoek het maar uit met

 je optocht. ;-) Kon ze geen ongelijk geven. Het ware verhaal hierachter hoorden we van Devendra die, hoewel hij gast was, toch door Bunty vanaf zijn paard regelmatig werd gebeld om in te grijpen. Ik geloof dat vriendlief ondertussen zijn ontslag heeft gehad.

Ten huize van de jongedame in kwestie nog een hele ceremonie, en wij buitenlanders kregen plaatsen vooraan. Toen ik op een gegeven moment omkeek waren alle mannen al aan het feestmaal terwijl de ceremonie dus nog helemaal niet afgelopen was. Alleen wij en alle dames zaten er nog bij. Zal ook wel gewoonte zijn op alle bruiloften hier. Zodra het echtpaar uiteindelijk 7 rondjes om het vuur heeft gelopen zijn ze eindelijk getrouwd. Daar hebben we op gewacht maar meteen daarna zijn we gaan eten en ook weer vertrokken.

nou, zo happy zijn we nou... 't is triest

the final ceremony

Dag 3: de receptie. Weer is er - overigens prima - eten beschikbaar voor alle gasten. Het bruidspaar klimt op een podium en daar komt iedereen dan de geschenken afgeven. Bruid zit er voor joker bij maar dat had ik natuurlijk niet door dus ik heb gewoon een praatje met haar gemaakt. Dat hoorde ik later van een Franse dame die op had zitten letten en zag dat ik de enige was die iets tegen de bruid zei.

nog even poseren voor we handen gaan schudden

Helaas liep het gedoe zoals gewoonlijk weer behoorlijk uit. 7 u zou een prima tijd zijn. Stonden we daar als enigen.... Afijn, aan alles komt een eind dus ook aan deze avond denk ik dan maar. Vooral de fotograaf was uitermate irritant tijd aan het rekken. Mocht ik nog eens ooit naar een bruiloft moeten, ritsel ik van tevoren mijn eigen whi, drinken en kom ik wel een paar uur later dan telkens afgesproken. Wel interessant om een keer mee te maken. Ook waren zijn familie maar vooral Bunty erg blij dat wij er waren.







Delhi en Udaipur, feb 2012

De vorige keer dat ik in Udaipur was hebben we Manu (de kelner van ons hotel, wiens gezin behoorlijk in de problemen zat) geld gegeven om terug te gaan naar Delhi om daar iets voor zichzelf te beginnen. Dat is niet helemaal volgens planning verlopen maar op dit moment lijkt het de goede kant op te gaan. Ze hebben een woonruimte ter grootte van een garage waarin ze een 'restaurantje' begonnen zijn.

Ze zien er nu in elk geval een stuk beter uit dan toen en volgens zeggen zijn ze hier gelukkig. In de wijde omtrek zit niets qua restaurant, logisch gezien de arme omgeving, en wat hij maakt kost uiteraard dan ook niet al teveel maar hij schijnt volop werk te hebben. Er is bijv. 1 rijke dame die 1x per week een grote ketel van een of ander goedje laat maken wat op vrijdag rond een uur of vijf gratis wordt uitgedeeld aan de bevolking.

Het gebouwtje rechtsachter op de achtergrond, met links en rechts naast de ingang dat geel-oranje, is de woonruimte van Manu. Eindelijk weer eens een 'projekt' wat goed uitvalt. Binnenkort kan Manu waarschijnlijk een behoorlijk stuk grond erbij huren en dan zou hij behoorlijk uit kunnen breiden. Ben zeer benieuwd hoe het er hier volgend jaar uit ziet.

Toen we even bij familie op bezoek gingen kwam er net een theatergezelschapje van overheidswege langs. Om de bevolking wat wijzer te maken over bepaalde onderwerpen (zoals geboortebeperking) heeft de regering besloten om dit te proberen door overal in het land toneelstukjes op te laten voeren. (nou, zijn ze nog wel even mee zoet dus) Het stuk op foto ging over terroristen en bijv. het waarschuwen van politie als er ergens onbewaakte bagage staat.

Verder is wederom Delhi niet al te best bevallen. Lijkt er erg op dat veel hotels je zoveel mogelijk proberen op te lichten. Alleen de metro was wel leuk. Kost vrijwel niks, gaat snel en was een stuk minder druk dan ik zou verwachten. Totdat het me opviel dat er alleen maar dames in de coupe zaten.... Bleek de volgende coupe wel een soort veewagen te zijn met alleen maar mannen.



Daktuintje?



linzen, dal, erwten, etc.

-------

Udaipur
We zitten in een hotel waar we nog niet eerder waren: Rangniwas. Mooie tuin voor de kamer, lekker rustig (ehh, nou ja, da's relatief dan) en ietsje verder van het centrum.



Wij zitten in de kamers onderin



Uitzicht vanuit de kamers

Het duurde een paar dagen voor we Bunty zagen want die is druk bezig zijn begraf, huwelijk te regelen. Overigens is het hier 's ochtends en 's avonds nog best wel fris. Alleen overdag een lekkere temperatuur. De afgelopen dagen overal even een praatje wezen maken met de mensen die we kennen, links en rechts wat speelgoed en legpuzzels uitgedeeld en voor je het weet is een dag om.
De juffrouw van vorig jaar waar ik mee geregeld had dat de kinderen naar school zouden gaan zat er ook weer. (Selma, ik heb nou zwarte onderzetters) Ik heb van Ing Lim geld gekregen om voor hun het schoolgeld en alle bijkomende kosten te betalen. Bedankt Ing, het is nou ter plekke. :-)

Gisteren ben ik bij deze familie thuis even chai (thee) wezen drinken. Ze wonen gelukkig niet zover weg. Voor dat soort ritjes heb ik een vaste riksja-driver, Keshel. De man die ons destijds naar het huis van Pierce had gebracht, letterlijk ergens midden in de rimboe hier. Is ergens terug te lezen in 2006 geloof ik. Sindsdien nemen we Keshel mee als we langere ritten hebben. Die vertaald dan ook want hun kennis van Engels is net zo groot als mijn kennis van Hindi.

Een dagelijkse groentemarkt in Udaipur

Vanochtend zijn we eens gaan zoeken of we die stoffenhandel nog konden vinden waar ik vorige keer een lap heb gekocht voor mijn broek want ik moet een nieuwe hebben. Da's gelukt na enig verkeerd lopen. Net de lap gedropt bij de kleermaker en doe er meteen maar 2. Overmorgen zijn ze klaar. Vanavond moeten we op komen draven op de begr, bruiloft. Gelukkig wil Devendra er ook niet te lang zijn dus we rekenen erop dat die wel aangeeft wanneer we weer weg mogen. Dan morgenmiddag vanaf 13 u, dat schijnt de officiele dag te zijn. En overmogen 's avonds nog een keer naar de receptie, paar uurtjes.

Ga ik nou Dhapu eens terugbellen want die heeft gebeld. Zal wel problemen met haar bankpas hebben, heb ik nl deze keer ook. Om de haverklap beweert een automaat dat mijn kaart niet goed is of dat ik onvoldoende saldo heb of wat dan ook. Hebben ze de creditrating van de ABNAMRO ook verlaagd of zo?