Ik zit ondertussen in Puerto Princesa op het eiland Palawan. Heel mooi hotel, foto' s onderaan ergens.
Na de tijd bij Rien weer een weekje terug naar Villa Oranje in Pattaya voordat ik naar de Filipijnen vertrok. Dat kon deze keer dus wel met een minivan. Je kunt niet met een minivan van Pattaya naar Ban Phe, maar andersom dus wel. Afijn, weten we dat ook weer. In Pattaya kwam net Rob uit Almelo aan. Die wilde graag de weg binnendoor naar Soi 6 weten, dus ik liep even mee om die te wijzen. Aardige jongen wel, vervolgens zijn we zowat de hele week samen op pad geweest. Was heel gezellig, de details laat ik even achterwege. 's Avonds nog een keertje met Geert en gezelschap uit eten geweest naar de Italiaan op Second Road en dat was weer voortreffelijk eten.
Momentje, effe mijn drinken bijvullen. Ze hebben hier Tanduay Rhum en dat helpt prima tegen een zere keel. Ik weet niet hoeveel dagen dat ik het moet innemen dus ik blijf het voor de zekerheid even doordrinken.
Manila
Nou, op 9 augustus naar Manila gevlogen. (Geen idee waarom Manila in het Nederlands met ll geschreven wordt) Voor de vervolgvlucht had ik me een dag vergist, dus ik zat even 3 dagen in Manila. Niet dat ik me verveeld heb, ik zat midden in het ro, ehh uitgaanscentrum. Daar kwam ik ' s avonds achter. Ik kwam overdag aan en het leek wel een achterbuurt. Totdat 's avonds dus overal de stalen deuren open gingen en de feestverlichting aan. En toen leek het ineens verdacht veel op Thailand. Veel dames die me uitnodigden om binnen te komen zingen. KTV heet dat overal. Bleek niet "kleurenteevee" te betekenen maar karaoke met tv, of zoiets. En dan kon je daarna na het zingen de kerk in. Mits je voldoende bijdroeg aan de collecte uiteraard.
Ik ben gewend om altijd meteen de buurt te gaan verkennen, ik weet graag zelf de weg. Nou, ik had nog geen 200m gelopen de volgende dag of ik werd al overvallen. Gelukkig ging er erg snel een lampje branden: komt ineens een jongedame op me af (kunt er hier geen peil op trekken hoe jong of oud ze zijn) met big smile en armen wijd voor een knuffel. Dus ik al denken waar ik die vorige avond dan wel niet gezien heb... maar toen kwamen 4 broertjes ook even voor een knuffel. Gelukkig had ik zo'n fenomeen in India al eens meegemaakt, dus meteen alles bij hun lurven gegrepen en op armlengte gehouden en weg gesnauwd. Bij dezen weten jullie nou de truc, na afloop zijn je zakken dus gerold.
Vervolgens beland bij Shakey's. Kun je voortreffelijk eten, ik zou beginnen bij de achterste menu-pagina. Staat bijv dit ontbijt. Da's te zeggen: was in elk geval mijn ontbijt. Alle gerechten op eerdere pagina's zijn stuk duurder. En dat komkommerdrankje smaakt voortreffelijk.
Wat later bleek Robinson's Mall, da's een soort van V&D, hier om de hoek te zijn. Nou, als je ooit ergens moet gaan eten en die is in de buurt, dan stap maar binnen. Ik heb nog nooit zoveel restaurants bij elkaar gezien.
O ja, even vermelden: als je ooit de lokatie van iets op google maps gaat zoeken, nou, die zitten er om de haverklap een paar blokken naast!
De 1e avond was ik dus de kant uitgelopen waar niet al die ktv's zaten, want dat leek overdag nogal armoedig. En de straat was niet al te best. Even verderop zaten wat restaurantjes waarvan ik eens een lokaal restaurant binnen stapte. Meubilair niet om aan te zien, allemaal erg krap, maar het eten kostte geen drol en was best goed. Een beschrijving wat het is, staat er niet bij ( in Naga City bestelde Boudewijn dus iets wat eruit zag als biefstuk en dat was bij nader inzien lever...) dus ik zou wel even om uitleg vragen. De gerechten kosten dan zo ongeveer een euro.
Ondertussen was ik al 2x aangeklampt door vriendelijke meneren die me een bar wilden binnenloodsen. Gezegd dat ik eerst wat ging eten, daarna was de 1e nogal opdringerige meneer gelukkig verdwenen en ik was wel aan een biertje toe want benauwd was het toch wel, dus doe me dan die 2e bar maar, neem ik de aanwezigheid van dames wel op de koop toe. Nou, die bar was goed verstopt. Als je niet weet waar die zit, vind je hem niet. Maar reuze gezellig.
Voor wie hier ooit in de buurt komt: Go Hotels Ermita boeken in de Mabini street. Hotel uit, rechtsaf. Na zo'n 200m zit links een restaurant dat heet Wild Cowboy of zoiets, daar recht tegenover kun je binnenlopen bij iets wat eruit ziet als de ingang van een bioscoop. Rechtsachterin zit een deur naar de bar. Naam was veel te moeilijk.
Afijn, ik heb me wel vermaakt die paar dagen in Manila.
Naga City.
Is misschien handig om eerst te vermelden waarom ik hier was: op 18 augustus zijn mijn zoon Boudewijn en Eva getrouwd hier.
De vlucht naar Naga City vertrekt vanaf Terminal 4 en niet van International airport. Zoals gewoonlijk was ik ruim op tijd, maar dat hoef je hier niet te doen. Binnen 10 minuten na aankomst zat ik al bij de gate, ingechecked, 2 security checks gehad en met eten en drinken gekocht. Alleen dat ze overal dubbele security checks doen, is wel irritant. Verder zijn de vliegtuigen op de binnenlandse vluchten niet gekocht op Europeanen. Ik had mazzel dat er niemand naast me zat, want ik kon mijn benen niet fatsoenlijk kwijt, veel te krap. Verder verliep alles uitermate soepel.
Ik zat in het CBD Plaza Hotel. Recht tegenover het busstation. Bij lange na niet zo luxe als het Carmen hotel bijv. Maar ik kon het er prima mee doen. Koelkastje op de kamer was nog wel welkom geweest maar ze hadden prima internet en goeie koffie, meer heb ik niet nodig. 7-11 naast de deur, dus daar kon ik mooi alles halen wat ik nodig had en 100m verderop een mall. Voor het eten.
Het gratis ontbijt hier zou ik overslaan of je moet gaan voor de jus d'orange, die was nog wel goed. Ik neem mijn ontbijt hier meestal toch pas ergens 's middags. En voor de prijs die ik hier moest betalen kom ik volgende keer weer terug.
Na aankomst eerst de was maar eens geregeld. Geen laundry service in het hotel maar er zat een wasserij 100m verderop. In Thailand rekenen ze wasgoed per stuk of per kg, hier rekenen ze per wasbeurt. Je mocht dan max 8kg brengen. De goeie mensen een beetje in de war want ik had nog geen kg bij me. Dus die dachten even dat ik problemen zou maken over de prijs: 160 pesos (3 euro) voor een wasbeurt. Nou, daar ga ik niet moeilijk over doen. Dus uitgelegd dat ik gewoon die prijs betaal. Na 1,5 u kon ik het weer ophalen.
Ondertussen zoals gewoonlijk meteen de buurt verkend dus in no time lag ik in een massagesalon. De massage lijkt me hier nog beter dan in Thailand, dat kan ermee te maken hebben dat de 'extra's' hier verboden zijn. En het is gemiddeld zeg maar 30% goedkoper. Heet hier 'Sweddish' massage. Ja, dat is een schrijffout maar zo spreken ze het uit.
Terug naar het hotel en ik ben nog niet binnen of een berichtje van Boudewijn, dat die met de hele schoonfamilie in de stad was en 100m verderop zaten te eten. Zie de biefstuk-lever vermelding hierboven. Dus ik kon meteen kennismaken en mee-eten.
De volgende dag gingen we met de familie naar hot water springs. Pakkembeet 3 kwartier van hieruit met een 'jeep':
Een hele mooie plek maar helaas was ik mijn fototoestel vergeten. Dan maar foto's gemaakt met mijn telefoon dus excuses voor de kwaliteit. De temperatuur van het hot water was 37 a 39 graden.
Erik en William zaten in het Carmen hotel, meer richting de Plaza. De Plaza is een soort parkje in het centrum, rondom barst het uiteraard van de winkels met een paar overdekte markten waar het labyrint van de minotaurus niks bij is. Je kunt er wel in maar niet meer eruit, althans vast niet aan dezelfde kant waar je er in ging. De Plaza zelf is best gezellig. Zit een boel volk. Er staan wat pindakraampjes en die pinda's kosten vrijwel niks. Voor 100 pesos kreeg ik een zak mee waar ik een week mee vooruit kon. En alle soorten dezelfde prijs dus maar wat laten mixen. Aanrader, die pinda-stands.
Uiteraard waren de heren niet aanwezig toen ik in het hotel aankwam maar via Boudewijn heb ik hun programma voor de volgende dag gehad dus toen konden we eens bijpraten. Heel fideel dat ze aanwezig waren! Een paar dagen later kwamen Marjolein en John ook nog aan.
De avond voor de bruiloft hadden we in het Carmen hotel nog een barbeque-diner met de familie, maar voor een hotel met zo'n uitstraling mogen ze wel eens een betere kok in dienst nemen. Geen enkele vleessoort was goed gaar.
De bruiloft.
In Thailand kun je geen tijd met iemand afspreken. Nou, dat kan hier in de Filipijnen ook niet. Afijn, schijnbaar houden ze daarom maar 1 bruiloft per dag in de kerk. Dat was de Basilica. Hele mooie kerk.
Maar wel een heel gedoe. Voor alle handelingen kregen we instructies. Bijv: Marjolein en ik moesten Boudewijn weggeven. Nou, eerst wij 2'en tot halverwege door het gangpad naar voren lopen. Dan allebei aan de kant gaan staan. Dan komt Boudewijn, en haken wij in op een bepaalde manier. Dan langzaaaam naar voren want van alles en nog wat worden er foto's gemaakt. Vooraan blijven wachten op de bruid met ouders. Als die er zijn, nog wat eerbetonen heen en weer en dan kunnen we gaan zitten. En na afloop van de mis een zeeeeer uitgebreide foto-sessie met alle mogelijke combinaties van personen die je maar kunt bedenken.
Het werd wel een hele mooie bruiloft, veruit de mooiste die ik ooit heb meegemaakt. Aangezien ik 1 van de toneelspelers was, kon ik zelf niet veel foto's maken, maar die hebben Boudewijn en Eva genoeg. Dus dat hoef ik allemaal niet te plaatsen.
Op de receptie zaten de dames links, de heren rechs aan hoofdtafels. Bij het eten hadden we 4 bedienden die van alles voor je opschepten. Zo voelt dat dus aan, eregast zijn. Uiteindelijk bij een bepaalde feestdans, werd - net als bij de verjaardag van Lek in Thailand, zie eerder verhaal hieronder - geld vastgemaakt aan de kleding van het bruidspaar. Ik vermoed dat dat geld op 1 of andere manier bij Gretchen terecht is gekomen...
De dag er na zijn we met de hele familie en nog wat aanhang naar een zwembaden-resort geweest. Lange dag maar weer heel gezellig. De Europese afvaardiging was aan de late kant, en we werden naar een tafel gedirigeerd een eindje van de familie af. Dat vond ik maar niks, dus ik ben bij de familie aangeschoven. Hoewel de kennis van Engels bij een aantal een beetje mager was, viel de communicatie best mee zolang er maar bier aanwezig was: "jij nog wat?", "Ja, doe maar. "
Uiteraard was er ktv aanwezig, dus ik kon op de vraag wachten... Gelukkig heb ik in Thailand wat geoefend een paar jaar geleden. Daar had een Canadees 'My Way' gezongen in een bar en dat vond ik eigenlijk best goed gedaan. Alleen had ik dat beter niet tegen hem kunnen zeggen, want toen was ik meteen zijn vriend en ging ie het nog een keer doen maar moest ik mee. En vervolgens vond mijn toenmalige vriendin dat ik het de dagen daarna nog maar eens moest doen. Afijn, schijnbaar was mijn zangtalent voldoende voor de dames, want die deden redelijk enthousiast na afloop.
Eerlijk gezegd vond ik het eten die dag beter dan bij de receptie van de bruiloft.
Gretchen (oudste zus van Eva) zorgde de rest van de middag voor nogal wat hilariteit met allerlei spelletjes. Bij ieder spel kreeg de winnaar een geldprijs, dus er was animo genoeg. Vooral bij de 'loterij' zal ik het maar noemen. Ze hebben hier biljetten van 20, 50, 100, 200, 500 en 1000 Pesos. Die deed ze een aantal in een schaal, uiteraard veel van 20. Deelnemers een blinddoek voor en graaien. En nadat er iemand een biljet van 1000 Pesos had getrokken, wilde heel de familie toch wel meedoen. Dat spel heeft nog even geduurd. :-)
Nou, dat was het dan in Naga. Beetje lang verslag geworden, dus Puerto Princesa doe ik wel in een nieuw verslag.
Na de tijd bij Rien weer een weekje terug naar Villa Oranje in Pattaya voordat ik naar de Filipijnen vertrok. Dat kon deze keer dus wel met een minivan. Je kunt niet met een minivan van Pattaya naar Ban Phe, maar andersom dus wel. Afijn, weten we dat ook weer. In Pattaya kwam net Rob uit Almelo aan. Die wilde graag de weg binnendoor naar Soi 6 weten, dus ik liep even mee om die te wijzen. Aardige jongen wel, vervolgens zijn we zowat de hele week samen op pad geweest. Was heel gezellig, de details laat ik even achterwege. 's Avonds nog een keertje met Geert en gezelschap uit eten geweest naar de Italiaan op Second Road en dat was weer voortreffelijk eten.
Momentje, effe mijn drinken bijvullen. Ze hebben hier Tanduay Rhum en dat helpt prima tegen een zere keel. Ik weet niet hoeveel dagen dat ik het moet innemen dus ik blijf het voor de zekerheid even doordrinken.
Manila
Nou, op 9 augustus naar Manila gevlogen. (Geen idee waarom Manila in het Nederlands met ll geschreven wordt) Voor de vervolgvlucht had ik me een dag vergist, dus ik zat even 3 dagen in Manila. Niet dat ik me verveeld heb, ik zat midden in het ro, ehh uitgaanscentrum. Daar kwam ik ' s avonds achter. Ik kwam overdag aan en het leek wel een achterbuurt. Totdat 's avonds dus overal de stalen deuren open gingen en de feestverlichting aan. En toen leek het ineens verdacht veel op Thailand. Veel dames die me uitnodigden om binnen te komen zingen. KTV heet dat overal. Bleek niet "kleurenteevee" te betekenen maar karaoke met tv, of zoiets. En dan kon je daarna na het zingen de kerk in. Mits je voldoende bijdroeg aan de collecte uiteraard.
Ik ben gewend om altijd meteen de buurt te gaan verkennen, ik weet graag zelf de weg. Nou, ik had nog geen 200m gelopen de volgende dag of ik werd al overvallen. Gelukkig ging er erg snel een lampje branden: komt ineens een jongedame op me af (kunt er hier geen peil op trekken hoe jong of oud ze zijn) met big smile en armen wijd voor een knuffel. Dus ik al denken waar ik die vorige avond dan wel niet gezien heb... maar toen kwamen 4 broertjes ook even voor een knuffel. Gelukkig had ik zo'n fenomeen in India al eens meegemaakt, dus meteen alles bij hun lurven gegrepen en op armlengte gehouden en weg gesnauwd. Bij dezen weten jullie nou de truc, na afloop zijn je zakken dus gerold.
Vervolgens beland bij Shakey's. Kun je voortreffelijk eten, ik zou beginnen bij de achterste menu-pagina. Staat bijv dit ontbijt. Da's te zeggen: was in elk geval mijn ontbijt. Alle gerechten op eerdere pagina's zijn stuk duurder. En dat komkommerdrankje smaakt voortreffelijk.
Wat later bleek Robinson's Mall, da's een soort van V&D, hier om de hoek te zijn. Nou, als je ooit ergens moet gaan eten en die is in de buurt, dan stap maar binnen. Ik heb nog nooit zoveel restaurants bij elkaar gezien.
O ja, even vermelden: als je ooit de lokatie van iets op google maps gaat zoeken, nou, die zitten er om de haverklap een paar blokken naast!
De 1e avond was ik dus de kant uitgelopen waar niet al die ktv's zaten, want dat leek overdag nogal armoedig. En de straat was niet al te best. Even verderop zaten wat restaurantjes waarvan ik eens een lokaal restaurant binnen stapte. Meubilair niet om aan te zien, allemaal erg krap, maar het eten kostte geen drol en was best goed. Een beschrijving wat het is, staat er niet bij ( in Naga City bestelde Boudewijn dus iets wat eruit zag als biefstuk en dat was bij nader inzien lever...) dus ik zou wel even om uitleg vragen. De gerechten kosten dan zo ongeveer een euro.
Ondertussen was ik al 2x aangeklampt door vriendelijke meneren die me een bar wilden binnenloodsen. Gezegd dat ik eerst wat ging eten, daarna was de 1e nogal opdringerige meneer gelukkig verdwenen en ik was wel aan een biertje toe want benauwd was het toch wel, dus doe me dan die 2e bar maar, neem ik de aanwezigheid van dames wel op de koop toe. Nou, die bar was goed verstopt. Als je niet weet waar die zit, vind je hem niet. Maar reuze gezellig.
Voor wie hier ooit in de buurt komt: Go Hotels Ermita boeken in de Mabini street. Hotel uit, rechtsaf. Na zo'n 200m zit links een restaurant dat heet Wild Cowboy of zoiets, daar recht tegenover kun je binnenlopen bij iets wat eruit ziet als de ingang van een bioscoop. Rechtsachterin zit een deur naar de bar. Naam was veel te moeilijk.
Afijn, ik heb me wel vermaakt die paar dagen in Manila.
Naga City.
Is misschien handig om eerst te vermelden waarom ik hier was: op 18 augustus zijn mijn zoon Boudewijn en Eva getrouwd hier.
De vlucht naar Naga City vertrekt vanaf Terminal 4 en niet van International airport. Zoals gewoonlijk was ik ruim op tijd, maar dat hoef je hier niet te doen. Binnen 10 minuten na aankomst zat ik al bij de gate, ingechecked, 2 security checks gehad en met eten en drinken gekocht. Alleen dat ze overal dubbele security checks doen, is wel irritant. Verder zijn de vliegtuigen op de binnenlandse vluchten niet gekocht op Europeanen. Ik had mazzel dat er niemand naast me zat, want ik kon mijn benen niet fatsoenlijk kwijt, veel te krap. Verder verliep alles uitermate soepel.
Ik zat in het CBD Plaza Hotel. Recht tegenover het busstation. Bij lange na niet zo luxe als het Carmen hotel bijv. Maar ik kon het er prima mee doen. Koelkastje op de kamer was nog wel welkom geweest maar ze hadden prima internet en goeie koffie, meer heb ik niet nodig. 7-11 naast de deur, dus daar kon ik mooi alles halen wat ik nodig had en 100m verderop een mall. Voor het eten.
Het gratis ontbijt hier zou ik overslaan of je moet gaan voor de jus d'orange, die was nog wel goed. Ik neem mijn ontbijt hier meestal toch pas ergens 's middags. En voor de prijs die ik hier moest betalen kom ik volgende keer weer terug.
Na aankomst eerst de was maar eens geregeld. Geen laundry service in het hotel maar er zat een wasserij 100m verderop. In Thailand rekenen ze wasgoed per stuk of per kg, hier rekenen ze per wasbeurt. Je mocht dan max 8kg brengen. De goeie mensen een beetje in de war want ik had nog geen kg bij me. Dus die dachten even dat ik problemen zou maken over de prijs: 160 pesos (3 euro) voor een wasbeurt. Nou, daar ga ik niet moeilijk over doen. Dus uitgelegd dat ik gewoon die prijs betaal. Na 1,5 u kon ik het weer ophalen.
Ondertussen zoals gewoonlijk meteen de buurt verkend dus in no time lag ik in een massagesalon. De massage lijkt me hier nog beter dan in Thailand, dat kan ermee te maken hebben dat de 'extra's' hier verboden zijn. En het is gemiddeld zeg maar 30% goedkoper. Heet hier 'Sweddish' massage. Ja, dat is een schrijffout maar zo spreken ze het uit.
 |
| Tussen mijn hotel en de bewoonde wereld een niet meer gebruikte spoorlijn, kun je ook langs wonen. |
De volgende dag gingen we met de familie naar hot water springs. Pakkembeet 3 kwartier van hieruit met een 'jeep':
Een hele mooie plek maar helaas was ik mijn fototoestel vergeten. Dan maar foto's gemaakt met mijn telefoon dus excuses voor de kwaliteit. De temperatuur van het hot water was 37 a 39 graden.
Erik en William zaten in het Carmen hotel, meer richting de Plaza. De Plaza is een soort parkje in het centrum, rondom barst het uiteraard van de winkels met een paar overdekte markten waar het labyrint van de minotaurus niks bij is. Je kunt er wel in maar niet meer eruit, althans vast niet aan dezelfde kant waar je er in ging. De Plaza zelf is best gezellig. Zit een boel volk. Er staan wat pindakraampjes en die pinda's kosten vrijwel niks. Voor 100 pesos kreeg ik een zak mee waar ik een week mee vooruit kon. En alle soorten dezelfde prijs dus maar wat laten mixen. Aanrader, die pinda-stands.
Uiteraard waren de heren niet aanwezig toen ik in het hotel aankwam maar via Boudewijn heb ik hun programma voor de volgende dag gehad dus toen konden we eens bijpraten. Heel fideel dat ze aanwezig waren! Een paar dagen later kwamen Marjolein en John ook nog aan.
De avond voor de bruiloft hadden we in het Carmen hotel nog een barbeque-diner met de familie, maar voor een hotel met zo'n uitstraling mogen ze wel eens een betere kok in dienst nemen. Geen enkele vleessoort was goed gaar.
De bruiloft.
 |
| Broer en zus |
Maar wel een heel gedoe. Voor alle handelingen kregen we instructies. Bijv: Marjolein en ik moesten Boudewijn weggeven. Nou, eerst wij 2'en tot halverwege door het gangpad naar voren lopen. Dan allebei aan de kant gaan staan. Dan komt Boudewijn, en haken wij in op een bepaalde manier. Dan langzaaaam naar voren want van alles en nog wat worden er foto's gemaakt. Vooraan blijven wachten op de bruid met ouders. Als die er zijn, nog wat eerbetonen heen en weer en dan kunnen we gaan zitten. En na afloop van de mis een zeeeeer uitgebreide foto-sessie met alle mogelijke combinaties van personen die je maar kunt bedenken.
Het werd wel een hele mooie bruiloft, veruit de mooiste die ik ooit heb meegemaakt. Aangezien ik 1 van de toneelspelers was, kon ik zelf niet veel foto's maken, maar die hebben Boudewijn en Eva genoeg. Dus dat hoef ik allemaal niet te plaatsen.
De dag er na zijn we met de hele familie en nog wat aanhang naar een zwembaden-resort geweest. Lange dag maar weer heel gezellig. De Europese afvaardiging was aan de late kant, en we werden naar een tafel gedirigeerd een eindje van de familie af. Dat vond ik maar niks, dus ik ben bij de familie aangeschoven. Hoewel de kennis van Engels bij een aantal een beetje mager was, viel de communicatie best mee zolang er maar bier aanwezig was: "jij nog wat?", "Ja, doe maar. "
Uiteraard was er ktv aanwezig, dus ik kon op de vraag wachten... Gelukkig heb ik in Thailand wat geoefend een paar jaar geleden. Daar had een Canadees 'My Way' gezongen in een bar en dat vond ik eigenlijk best goed gedaan. Alleen had ik dat beter niet tegen hem kunnen zeggen, want toen was ik meteen zijn vriend en ging ie het nog een keer doen maar moest ik mee. En vervolgens vond mijn toenmalige vriendin dat ik het de dagen daarna nog maar eens moest doen. Afijn, schijnbaar was mijn zangtalent voldoende voor de dames, want die deden redelijk enthousiast na afloop.
Eerlijk gezegd vond ik het eten die dag beter dan bij de receptie van de bruiloft.
Gretchen (oudste zus van Eva) zorgde de rest van de middag voor nogal wat hilariteit met allerlei spelletjes. Bij ieder spel kreeg de winnaar een geldprijs, dus er was animo genoeg. Vooral bij de 'loterij' zal ik het maar noemen. Ze hebben hier biljetten van 20, 50, 100, 200, 500 en 1000 Pesos. Die deed ze een aantal in een schaal, uiteraard veel van 20. Deelnemers een blinddoek voor en graaien. En nadat er iemand een biljet van 1000 Pesos had getrokken, wilde heel de familie toch wel meedoen. Dat spel heeft nog even geduurd. :-)
Nou, dat was het dan in Naga. Beetje lang verslag geworden, dus Puerto Princesa doe ik wel in een nieuw verslag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten