Back in the Philippines, dec '23

 Voor de historie en foto's van het huis van de familie zie deze link. 

https://keesmarcelissen.blogspot.com/2020/01/filippijnen-2019-2020.html

ff doorscrollen. Ik dacht toen dat het een armoedig huis was,,, tot ik gisteren in een wijk van Manilla kwam die Taguig heet. later foto's en filmpjes.

ouch. Ik zit nou in Gambia, mijn camera met de foto's in NL laten liggen. Die kan ik dus pas over een paar maanden toevoegen..

-.-.-.-.

Nou, ongeveer 4 jaar na dato terug naar de Filippijnen. Op facebook was mijn hoofdverblijf al te zien. Maar zoals gezegd, het is een crime om hier te komen. Ik was 4 jaar geleden al niet blij met die weg, maar het is nou helemaal een ramp. OK, ze zijn hem uiteindelijk aan het asfalteren maar dat gaat nog zeker een jaar duren voor ze klaar zijn. 3/4 is gereed, maar dat laatste stuk... 

En de familie van mijn vriendin wil daar dus met de motorbike overheen. Forget it. Vorige keer gevallen terwijl ik ervoor waarschuwde en weer 4 maanden met een gekneusde pols gezeten. No way dat ik op een motorbike ga over die weg. Dus voor mij de bao-bao. (veredelde tuktuk). En liefst zo weinig mogelijk heen en weer.

Ik had ondertussen al diverse keren geld gestuurd om het huis wat op te knappen en de 'kamer' van IB heeft dus nu een flinterdunne matras en een ventilator. Heel fijn, maar pa, ma, 7 kinderen en ik is me toch teveel op 36 m2. Vandaar mijn verblijf in Panaraga. 

Ik hou toch grotendeels van de dag van mijn rust. Geen weg gegooid geld die matras want de familie slaapt normaal op de houten vloer, Dus nu ligt iedereen zoveel mogelijk in IB's kamer. Ook overdag, want er was zegge en schrijve 1 stoel in huis.    Tot nu dan, want die hebben we 4 bijgekocht, plus nog eens 2 matrassen zodat iedereen op een matras kan slapen. En een nieuwe wc-pot, want die stond op instorten.

O ja, IB. Mijn nieuwe vriendin. Ik kon er voortdurend geen wijs uit welke naam nou bij wie hoorde. Ben er nou uiteindelijk uit, voorbeeldje: Dit is IB, ook wel genoemd GB, Big en Aybig. Tot ik ergens de naam Abigail tegenkwam, en ik vroeg aan IB wie dat nou weer was. "That's me." Aha, nou kan ik wel alvast begrijpen waar Big en Aybig vandaan komen. En IB zal dan wel een verbastering van Abi zijn. Blijft over die GB, en dat ga je niet geloven... 

Julieta, haar tante, zijnde mijn vorige vriendin wilde langskomen. Dat zag IB niet zitten dus die wilde weg. OK, dan gaan we naar Davao. Ik boek een hotel, krijg ik een bevestigingsmail dat wel iedereen een id moet hebben. Die had ze dus niet. @#$%^%$#  Gelukkig bleek dat binnen 1 dag te regelen binnen Gamut. Wordt die id officieel vrijwel nergens geaccepteerd. Ze hebben hier tig verschillende id's voor van alles en nog wat. Maar gelukkig vroeg het hotel alleen de mijne maar. Trouwens meteen een id geregeld voor de eerstvolgende zus, die mij meestal van eten kwam voorzien. Officiele geboortenaam op het ID van IB, ik lieg het niet: Glory-Babe Olazo. OK, vandaar ook nog eens dat GB. Ach, hebben we nog de achternaam. Waarom noem jij jezelf GB Sumalpong en staat er op jouw ID de naam Olazo? Nouuu, ze is geboren voor pa en ma getrouwd waren en dus kreeg ze de achternaam van ma. En nou zijn pa en ma ondertussen wel getrouwd dus nu heeft ze de achternaam van pa. Niet te geloven wat een puinhoop van namen hier op de Filippijnen.

Waarom ook een ID voor de volgende zus? Nou, er zijn 5 zussen in ongeveer dezelfde leeftijd. Pa en ma hebben niks te makken dus kunnen maar 1 studie tegelijk betalen. Oudste zus heeft dit jaar haar bul gehaald. Nu is 2e zus bezig en zus 3, 4 en 5 moeten dus jaren wachten totdat die klaar is, dan mag IB, dan Tayang en dan zus 5. Uit mijn vorige ervaringen is gebleken dat geld geven niet werkt. Maar op het moment dat je 4 dochters met een baan hebt, ben je waarschijnlijk uit de brand. Dus ik heb besloten om studies 3 en 4 te gaan financieren. Dus IB en Tayang beginnen nu in juli. Ergo moet Tayang ook een ID hebben want studie in een andere stad, dus er moet wat gehuurd worden. Dus een studie hier is duur, want kost niet alleen het college maar ook kost en inwoning.

.....

Goed, wij naar Davao.

Bleek er een nicht in Davao te wonen die ze al 4 jaar niet meer gezien hadden, dus wij eerst bij die nicht op de koffie. In een voorstad genaamd Panabo. Daar mocht ik van Julieta niet naartoe want dat was absoluut niet veilig. Ja, dat leek er inderdaad wel op toen ik er eenmaal was. Dus na een uurtje kennismaken werd ik terug gebracht naar de highway en in een taxi gezet richting hotel. IB en Tayang bleven een nachtje slapen om bij te kletsen. Overigens geniet de hele familie daarvan via beeldverkeer. Iedereen uit en thuis dus happy. Daags erna Tayang naar huis want haar vriendin was jarig, en IB naar ons hotel.

Na een paar dagen Davao wij naar Manilla. Ik had nl een terugreis naar Thailand voor de 14e en IB zou naar Coron gaan. Het veronderstelde pijnlijke contact tussen voormalige vriendin en huidige vriendin bleek alles mee te vallen. Had ik wel verwacht. Ik was door Julieta ook gevraagd om naar Coron te komen maar nee, dankjewel. Plan was dus om terug naar Thailand te gaan. Tot gisteren. IB is toch wel verrekte lief, de situatie in Taguig is om te huilen en ik had het toch wel heel erg naar mijn zin in Panaraga.

Taguig. Een sloppenwijk in Manilla. Daar woont een zus van zowel Julieta als IB's moeder. Dus wij er op bezoek, want ze hebben al 11 jaar geen familie meer gezien. Grote moeite om een taxi te vinden die bereid was om ons ernaartoe te brengen. Terug zou volgens de familie geen probleem zijn... yeah, right. 

Nou, we kwamen op bestemming Terminal South, waar Mayren, moeders zus, ons kwam afhalen. Het was al bijna 6u pm dus donker. Niet te geloven hoe we bij haar thuis moesten komen, nog daargelaten hoe het eruit zag. Ik schrijf dit op vrijdagavond. Zondagmiddag gaan we terug en dan zal ik opnames maken. IB wilde een cadeau meenemen voor oudste nicht. Ik zeg: dan wordt de rest jaloers. Nee, want zij is de oudste. Ok, zal wel en overigens had die mij al op fb sinds ze enige tijd bij Julieta had gewoond. Dus die kende mij. "What do we take as present for the other children? They have many." Nou, da's zo moeilijk niet. Even naar Robinson's Mall en daar de supermarkt in. Doe maar eens een heleboel chocolade kleine verpakkingen zoals mini snickers. Nouuuu, ik denk dat wij de populairste bezoekers van de laatste 10 jaar waren voor de kinderen. :-)

Dit is de hele leefruimte. links buiten beeld 1 toilet en 1 slaapkamer.

En dit is de toegangsweg naar de woning. Nee, breder dan wat je ziet, is het niet.

IB heeft blijkbaar hier gewoond toen ze klein was. Dus ze weet nog een beetje de weg. Ik werd binnen neergeplant en ze was alweer weg. Om een half uur later met de hele bubs kinderen terug te komen met bier, frisdrank, rum en rijst met kip voor de hele familie. Voor het drinken hebben ze zelf nooit geld dus ook de oudere garde was erg blij dat wij er waren. Tegen 10u wilde ik wel weer eens terug, maar papa zou over een kwartier thuiskomen. OK, voor die ene keer dat we hier zijn, daar dan maar op gewacht. Die wist zich overduidelijk geen raad met de 1e blanke in zijn huis sinds zijn bestaan. Dus die begon aan de karaoke apparatuur te knutselen. Wat of ik wou dat Mayren zou zingen? Nouuu, als ik mag kiezen dan aub absoluut niks, wat een herrie. OK, dan maar zitten en drinken, pa sprak geen woord Engels, maar effe later kwamen nog een tante en buurman erbij die wel wat Engels konden en werd het toch nog gezellig. Om half 2 's nachts eindelijk eens huiswaarts. Maar ja, alle plaatselijke taxi's waren al met de kippen op stok, dus dat werd een aardig eind lopen naar de benzinepomp, om daar dan te proberen een officiele taxi aan te houden. Eindelijk na een half uur wachten, kwam er 1 langs. 

En nou we toch in Manilla waren wilde ze nog een vriendin bezoeken - Angelica - die werkte in Pampanga en die had gevraagd of zij daar ook wilde komen werken. Pampanga, nooit van gehoord dus opzoeken op de kaart. Aha, Angeles City. Ik zeg: daar wil jij absoluut niet werken maar ok, het was niet te ver weg dus wij voor 1 nacht die kant in. Bleek ze verbazend goed met google maps overweg te kunnen dus ze kon de taxi naar ons hotel leiden. Vlakbij het boarding house van Angelica. Ingechecked, uitgepakt en op naar het boardinghouse. Angelica woonde samen met nog een vriendin. Doen ze heel vaak hier en in Thailand, een kamer delen. Scheelt de helft of meer van de huur.  Even wat gegeten en terug naar het hotel met zijn vieren. Heel mooi hotel.

Angelica

Voor wie het niet weet wat er in Angeles City te doen is, hierbij een hint: 

Angelica had vandaag vrij dus die leidde ons rond. Ik geloof dat we 7 barren gezien hebben en de laatste beviel erg goed, mooie shows ook. Maar uiteindelijk werd ik opgezadeld met 7 vriendinnen. Abby was er al gauw achter dat dit toch niet helemaal was wat ze van plan was. Buiten warm en binnen ijskoud, want de klanten zijn 'Americano's' dus die zitten liever in de airco. Maar de dames werken uiteraard in minieme kledij, dus die zijn niet zo happy met de binnen-temperatuur. In de laatste bar vroeg ik of ze opgelet had hoeveel van al die dames nou uiteindelijk een klant hadden... 1, exact 1. De meneer die in de laatste bar voor ons zat. Dus daar sta je de hele avond in de kou op een podium voor te dansen. Angelica had dan ook al 3 weken geen klant meer gehad. Toen wij in het hotel aan het zwembad zaten vroeg Abby of ik wellicht, misschien even met Angelica... Nou, vooruit dan maar, voor deze keer. En ach, nou we er toch zijn, de volgende ochtend ook nog maar, dan kan ze even een maand vooruit. Het was afzien natuurlijk maar ja, het was voor het goeie doel.  Gelukkig betaalt de bar ze alsnog een soort aanwezigheids-premie. Dus nee,  Abby gaat toch maar niet hier werken.

Terug naar Manilla. Even een dag in Manilla rondgehangen..

Nog een keer naar Taguig, nou in daytime zodat ik een video kan maken van de steegjes. En hoewel de mensen erg arm zijn, zijn ze best wel happy en vriendelijk. Uiteraard zelfde ritueel als vorige keer. 

Maar nou voor donker terug naar hotel. Wat overigens midden in het uitgaanscentrum staat, Ermita, Mabinistreet. 

Alleen barst het er van de bedelaars en straatrovertjes. Absoluut niks in je achterzakken stoppen want je bent het kwijt. Er zijn er altijd wel een paar bij de ingang van de Seven-Eleven's. En 1 keertje lette ik niet op. 

Stond er een jochie met een arm in een doek. LET OP: DAT is de dief. Stom, stom, stom, vergeten. Dat is me in Londen in 2002 ook overkomen. Paspoort gejat in de bus, net op de voorlaatste dag dat we terug moesten.

Die doek gebruiken ze om over iets heen te gooien wat van jou is, dan verdwijnt het onmiddellijk naar een handlanger, die gaat ervandoor terwijl jij degene met die doek beschuldigt van diefstal. Alleen blijkt ie dan dus niks te hebben...  In dit geval, had ik het wisselgeld van de kassa van de 7-11 in mijn achterzak gestopt zonder die dicht te doen. Ik had afgerekend met een briefje van 1000p voor pakkembeet 300p aan boodschappen, dus het was de moeite voor hun. Jochie grijpt daar mijn geld, maar ik realiseer me meteen wat er gebeurt, dus ik grijp niet alleen hem vast maar ook zijn broertje die niet snel genoeg weg was. En ik begin heel hard te roepen: "Give me back my money", en ik bleef dat roepen. In no time stonden er 8 a 10 Filippino's om ons heen, die op die 2 begonnen in te praten en te dreigen. Op een gegeven moment ging de dief ervandoor na gefouilleerd te zijn, dus iedereen wist dat broertje het geld moest hebben. Uiteindelijk kwam ie over de brug maar ik kreeg het dringend advies onmiddellijk te verdwijnen. Dat heb ik maar gedaan. Met dank aan de eerlijke mensen daar. 

Tja, er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Abby terug naar huis en ik dus ook. Abby had voorheen nog nooit gevlogen maar na een keer of 4-5 wist ze zich nou op de vliegvelden wel te redden. Hoe graag ik daar ook zou zijn, dat laat het budget nu nog niet toe. misschien later...

Total loss

We were very (un)lucky today. Lucky because we are unharmed, unlucky because we lost our car. We had been away early for shopping in the city and stopped on our way back for a breakfast - sandwich shrimps for me, sandwich chicken for Wim - at a restaurant. We parked the car in front of the restaurant about 6m away from the roadside!

The public transport here is done by private vans, which load as many people as possible and they drive very reckless. They cause every year accidents. While we were sitting in the open air restaurant, a van came along with VERY high speed. At the moment that I looked up, he got of the road with his right front tire just before our restaurant. But the side is 15 cm lower so he lost control of the car. Because of the speed and the difference in height, the van bumped up, and with that speed he landed 20m further on top of our car, pushing it 30 meters further into the bush. Our car weights over 2.5 ton! There were at least 20 people inside the van. (adding to thats total weight) Result, our car is what we call in the Netherlands: total loss. Lucky nobody was hurt. The Gambian police was very soon here and working very adequate to my surprise. 

in the front some people who were siting inside the van during the accident.

 After some time they also stopped a sand-truck to try to let him pull of the van from our car. They first tried it with a fishing net. I told them to wait until my brother Wim was back because we had a good cable in our car, but I did not have the keys. Wim had went home to get our other car and of course that was not starting today. I stayed at the scene to guard the car. But Gambians... they know it better. Of course the net broke. Then a bypassing car offered his tow-cable, broke also. But then Wim was back and with our cable they succeeded after several tries.

We then asked the police to call a taxi to transport all things inside the van and us to home, including 5 cans of diesel (just bought for the generator), a gasbottle, big chest with tools, spare wheel, etc. Anything you leave in a car beside the road will be gone tomorrow here. Some local friends came to help us because that was also a heavy job. OK, went well until we got home, then the taxi would not start anymore... ;-) this is Gambia. same in India and Thailand.

But we have a big problem now. Probably nobody is going to pay for the damage here.

Going home and visit to Manila

Well, time to go home. Which turned out to be easier said then done...

So, trying to get pictures of a nice sunset before I went back home, I went up the mountain again. It was very busy, many people were waiting along the stairs and on the top for it. We were lucky, we got a beautiful sunset.

After this, we went to restaurant The Blue Moon for our last dinner.

Manila

The next day at 8.30 I left for the flight to Manila. Checked in at the hotel and immediately left to go to the Immigration Office.
You may stay 1 month without a visa, then you have to extend it. But while they have immigration offices everywhere, there is no one in Coron. I went in Manila to the head-office, which is quite big, and also quite crowded. I had to wait a very long time, no one giving any explanation, only: "fill in this paper and go to window 32, 23, 30", etc.
Their internet-page had said the fee was 1000 Pesos per month, plus 1000 Pesos if you were late with the extension. Well, it turned out to be much more. And also they charged me 2000 Pesos for using the priority lane, which they did not tell me before. Well, finally, just before closing time, I got my papers. The man who was serving, showed me my passport. Is this you? Yes. He grabbed the papers, took - without looking at it - a card from a big stack, so I supposed it was some merchandise, wrapped in in the papers and gave all to me. Tired but happy that I got my papers just in time, I went out and back to the hotel. Relieved that I now had the papers, first thing was, to book a flight to Amsterdam.
Hey, no new time stamp in my passport, so I checked the papers and the card. Then it turned out to be a so called 'alien-card'. An ID-card for the Philippines. Only 1 minor detail: IT WAS NOT ME!

To late to go back now, and the office was closed until monday. But I had booked the flight for sunday. Well, on saturday I thought just to go and try. Time enough, so I decided to go walk and try to find the way. At 10 minutes walk, I reached the Rizal Park. A very big and beautiful park. I walked a little around, took some pictures in the Chinese Garden and then tried to find a way out on the other side.

That is where I met Paul, in the chess-area next to the Japanese garden.
Paul is a retired tourist guide and turned out to be a very nice man, just doing now and then some small jobs. I told him my story and he offered to help me. First he told me how to get there, and next day he would call his son in law, who happened to be a supervisor at the office, to ask for help. I walked on, came across a golf-course in the middle of the town and then entered 'Intramouros'.

 The old city, surrounded by a huge wall. This is a nice part of the city, I decided to come back the next day to explore it.
Yes, the office was closed except for the security. And a supervisor of the cards. But the room where the cards where stores was locked, so I had to come back on monday. OK, back to the park for another chat with Paul. Back in my hotel I first booked 2 more days to stay, then posponed the flight for 2 days.

Next day I went to explore the old town. Here some nice pictures. As you can see the wall is quite big. On the inside they have made a lot of small shops and restaurants, which make it look a little like the canals in Utrecht.

Some park inside the wall, I have entered an inside wall on this side and you are looking at the outside of the wall over there.

Following some very nice buildings in the old town:

But there is also still a large poor area:

I met some other people in a bar which I recognized from last year. Also told the story there, and they warned me that there were quite some fraudulent people working at the office, so I had to be carefull. It could be a trick to make me pay again for the card. So, I decided to call Paul and ask him for help. Monday morning we met at 7.30 in the park and went together to the office. Paul in the meantime called his son-in-law. That turned out to be of great help. Within minutes they found my card and handed it over without any problems. In 5 minutes we were back outside. I am quite sure I would not have been able to do this so quickly without the help of my new friend Paul. If you ever visit Manila, and the Rizal Park, go meet him at the chess-area, next to the Japanese garden (or a little further then the more well-known Chinese garden. Just ask anyone there for Paul. He will be happy to meet you.
Having coffee at Starbucks with Paul, which is also inside the wall.

After this, at ease, we went back to the park and I took some more pictures.

Throughout the day the fountains have several different forms:

And on the other side of the road are 2 beautiful museums:

Well, in the end, without the delay I would not have seen the park, I would not have seen Intramouros and I would not have met a very nice man. So after all it was a nice stay in Manila.

Here the last picture, on my stop over in Taiwan (6 hours). The beer was very nice. ;-)
My flight home was with China Airlines. A very nice airplane, very nice food and much more space then with all other companies I have been flying with! Also usb- and power-connection at the chairs.

Another day (or 2) in Coron

Vandaag moest mijn internet-licensie verlengd worden. Om half 11 valt het uit, dus ik de stad in. Terwijl ik aan het lopen ben, valt schijnbaar de stroom uit, want tegen de tijd dat ik bij de 1e atm aan kom, geen power meer. Nog even 5 andere gechecked, maar heel de stad weer zonder stroom. Er staan overal generators maar niemand is schijnbaar ooit op het idee gekomen om de atm's daar ook eens op aan te sluiten. Dan maar weer naar huis, geen geld, geen internet. Trouwens sowieso niet zonder power, maar goed. Hee, vlak bij huis heeft een atm weer stroom, dus geld gepind en weer op weg naar de internet-provider. Kan weer een maand vooruit.

Nou wonen we hier sinds 26 december. Vriendinlief is even het huis uit naar Quezon om wat echtscheidingspapieren te regelen. Dat heeft hier nogal wat voeten in de aarde want dat is - als enige land ter wereld, las ik op internet - hier wettelijk niet toegestaan. Er is ondertussen 2 jaar geleden een echtscheidingswet ingediend bij het parlement, maar die is er nog steeds niet door, en meneer de president schijnt er ook tegen te zijn. Dat kan dus nog even gaan duren.
Maar goed, ik ben dus even alleen thuis. Moet zelf koken, en wilde eens ouderwetse komkommer in azijn maken. Die is hier nogal sterk, dus ik wilde er wat suiker bij doen. Kom ik tot de ontdekking dat wij al die tijd al geen suiker in huis hebben. Schijnt dus dat je eigenlijk best zonder kunt. Toch maar  even suiker gehaald bij mijn favoriete winkeltje, de 287.

Klein, stampvol met van alles en nog wat. En wat je niet kunt vinden, moet je vragen. Want dan hebben ze het wellicht achter in bulkverpakking. Zoals de suiker dus, en de slaolie. Dat wordt dan even klein verpakt voor je. hierna maar eens begonnen met een simpel maar lekker gerecht: gebakken aardappelen met ui.

Volgende dagen kip tocino met rijst en groenten. Die kipfilet zit voorverpakt en gekruid in verpakking. Ik ben niet zo goed in alles tegelijk bakken, dus eerst de groente gewokt en daarna de kip de pan in. Heel lekker.

Een voordeel nu ze er niet is, is dat ik de ramen en deur open kan zetten wanneer ik wil om de warme lucht eruit, en de frisse lucht er in te laten. Zij wil alles potdicht houden, vanwege de inkijk en de muggen. Nou, dat valt reuze mee, zo erg veel muggen zijn er niet. Ik heb wel zo'n electrisch tennisracket aangeschaft. Dat werkt wel goed bij het meppen. Maar nou hou ik de temperatuur binnenshuis tenminste onder controle, heb de ventilator nu alleen nodig tussen 1 en 4 's middags. Nou moet ik nog eens uit zien te leggen dat de temperatuur flink stijgt als je met 3 man in een kleine ruimte zit, en dat het eigenlijk niet nodig is om alles zolang op hoog vuur te laten koken. Zal het eens demonstreren met eieren koken, die worden ook gaar als je het gas uitdraait zodra het kookt.

Ondertussen verken ik dagelijks nog wat onbekend terrein. Onderweg naar de luxere buurt, kom ik op een plek waar het erop lijkt dat ze een nieuwe aanlegplaats voor boten gaan maken.

Duidelijk een wat luxere buurt daar

Hier voorbij loop ik heuvel op een stukje in niemandsland en verbaas me erover dat het wegdek zo goed is. Boven gekomen snap ik het. Ze zijn hier overal grote tot gigantische hotels aan het bouwen. En die hebben vast contact gehad met het stadsbestuur dat er wel een fatsoenlijke weg moest komen. En hoe hoger je komt hoe mooier het uitzicht uiteraard. Hier nog een idee voor mensen die in Gambia wonen, voor als ze te weinig glas hebben om op de muur van de compound te plaatsen. Met stukken golfplaat gaat het ook:

Alles wat je hier aan gebouwen ziet wordt 1 (EEN) hotel.

Bij 1 hotel ben ik even binnen gelopen om foto's van het uitzicht te kunnen maken, met het smoesje dat ik de kamerprijs wilde weten. (vanaf 150 euro/nacht) Gelukkig was de receptioniste even telefonisch in gesprek, dus ik liep meteen door naar het restaurant voor het uitzicht:

Op de terugwe nog een gezellig restaurantje ontdekt:

En nog even over de 'highway' hier:

Die tricycles rijden de hele dag overal. Dat is het openbaar vervoer hier en het gros van het verkeer. Aan de kant van de weg gaan staan en als er 1 aankomt, je hand opsteken. Ook al is ie niet leeg. Vaak nemen ze je wel mee als het ongeveer op de route ligt en ze zijn niet vol.

De dag erna ben ik aan de andere kant de buitenwijk in gelopen. Dat was nog best heavy, want heuvel op. En om aan te tonen dat ze hier best stevige hellingen hebben:

Ook hier wordt overal gebouwd maar dan met wat goedkopere bouwstoffen, te weten: bamboe. Kun je best aardig wat mee doen, ziet er nog niet verkeerd uit.

En dan kom je onderweg af en toe nog leuke dingen tegen zoals een kapelletje, een toch best wel heel mooi huis en creatief meubelement.

Om een of andere reden verkopen ze hier vrijwel geen pinda's. Ze hebben wel overal cashew-noten in tig smaken. Ik heb 2 straatverkopers kunnen ontdekken die ze wel hebben. De ene staat op maandag t/m vrijdag bij de school langs de highway, de andere staat in het weekend ergens op een hoekje in de Don Pedro street, voor wie ze hier ooit wil hebben.